“Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel” (Mt 1, 23)
Postać córki Jeftego, sędziego i wodza w Izraelu, przeznaczonej przez ojca na ofiarę z powodu złożonego przez niego ślubu, pozwala zrozumieć przyczynę dystansu, jaki pojawia się w Starym Testamencie w stosunku do dziewictwa i celibatu. Istotnie, prosi ona ojca o dwa miesiące zwłoki przed złożeniem ofiary, by „opłakiwać [...] dziewictwo” (Sdz 11, 37), czyli by wyrazić ból kobiety, która nie zazna radości macierzyństwa, a więc pamięć o niej nie zachowa się wśród potomnych.
Podobnie Jeremiasz będzie widział w swym bezżeństwie znak sądu Bożego nad Izraelem, zredukowanym do bycia uschłym drzewem (16, 1-13).
Najbardziej znaczący zwrot w wizji dziewictwa zarysowuje się w Nowym Testamencie, w centrum którego stoi Jezus, z pewnością nieżonaty, mimo przeciwnych hipotez wysuwanych przez niektórych badaczy; dziwne jest bowiem, że Ewangelie, tak wyczulone na krewnych Jezusa, podające imiona różnych Jego „braci i sióstr”, całkowicie pomijałyby istnienie żony.
Następnie wydaje się, że w Dziejach Apostolskich pojawia się rodzaj Ordo virginum, czyli wspólnoty niezamężnych kobiet oddanych posługom: wspomnijmy tu „cztery córki [Filipa ewangelisty], dziwice mające dar proroctwa” (21, 9). Wymowne jest też to, że w Apokalipsie 14, 4 o wybranych mówi się, że są „dziewiczy” z powodu swej czystości i wierności.
Teorię dziewictwa w Nowym Testamencie możemy osnuć wokół dwóch fundamentalnych rozdziałów. Pierwszy dotyczy Maryi, Matki Jezusa. Do Niej został odniesiony fragment z Izajasza (7, 14) o matce króla-Emmanuela, o której hebrajski oryginał mówi po prostu 'almah, „młoda kobieta”, co w Ewangelii św. Mateusza przekształca się w greckie parthénos, „dziewica”: „Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, który nazwany będzie Emmanuel” (1, 23). Także w opowiadaniu o zwiastowaniu Maryi w Ewangelii św. Łukasza czytamy, że Ten, który się z Niej narodzi, nazwany będzie „Synem Najwyższego” i „Synem Bożym”, ponieważ „Duch Święty zstąpi i moc Najwyższego okryje [...] cieniem” Maryję (1, 32. 35).
Twierdzenie o dziewictwie Maryi ma kapitalne znaczenie dla prawdy o prawdziwej naturze Chrystusa, który nie począł się „ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga”, w myśl słów św. Jana (1, 13) o narodzeniu się wierzących jako synów Boga. Jest zatem wysławianiem boskości Jezusa, który nie jest owocem ludzkiego biologicznego mechanizmu rozrodczego; chociaż jest czowiekiem i narodził się z kobiety, jest przede wszystkim „Synem Boga Najwyższego”. Podążając za tą nową koncepcją dziewictwa, możemy zrozumieć, w jaki sposób stała się ona później znakiem wyższego powołania, prawdziwego i rzeczywistego charyzmatu, czyli daru Bożego.
Temat ten rozwija św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian (7, 25-38). Jest to drugi rozdział odnoszący się do refleksji o dziewictwie. Chociaż apostoł nie ignoruje charyzmatu chrześcijańskiego małżeństwa, przedstawia wewnętrzny stan dziewictwa (nie wystarcza do tego sam stan cywilny) jako znak całkowitego oddania się Bogu i braciom oraz tej pełni miłości, którą osiąga się w królestwie niebieskim, gdzie, jak mówił Jezus, „nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie Boży” (Mt 22, 30). To „symboliczne” znaczenie dziewictwa pomaga nam zrozumieć, dlaczego Paweł nazywa Kościół „czystą dziewicą” przyrzeczoną jednemu Oblubieńcowi, Chrystusowi (2 Kor 11, 2).
Zwój – papirus i pergamin były przygotowywane tak, by stanowiły zwój, na którym, w kolumnach, zapisywano tekst. Zwój, po hebrajsku meghillah, oznaczał także niektóre księgi biblijne. Te pisma były zwijane wokół drewnianej rączki, która pozwalała na manipulowanie nimi. Zwój staje się też symbolem ludzkich dziejów kierowanych przez Boga i obecny jest w Piśmie Świętym. I tak, Chrystus, zgodnie z Listem do Hebrajczyków, oświadcza: „Oto idę – w zwoju księgi napisano o Mnie – aby spełnić wolę Twoją, Boże” (10, 7). Inne przykłady występowania zwoju znajdziemy w Jr 36, Ez 2,8-3,3 i Łk 4, 17-20.
Midrasz - techniczny termin pochodzący od hebrajskiego darash, „szukać, intertpretować”, wskazujący właśnie na sposób interpretacji Pisma w tradycji rabinistycznej, często w formie narracyjnej, usiłującej odkryć wszystkie możliwe odcienie znaczenia biblijnych słów. Rodzaj ten miał wpłynąć na pierwotne chrześcijaństwo.