Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma, i rzekł do nich: “Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie". (Łk 24, 45-46)
Wyrażenie "jak mówi Pismo" jest formułą, przez którą tworzy się głęboka więź między Starym a Nowym Testamentem. Ten ostatni bowiem stał się "wypełnieniem" starego przymierza między Bogiem a Izraelem, skąd wynika ciągłość między nim a pismami hebrajskimi, które zawierają Słowo Boże i historię zbawienia przeżytą przez Izrael. Za pomocą greckiego graphe/graphai – Pismo/Pisma potwierdza się zatem wiarę w Słowo Boże objawione narodowi hebrajskiemu. W późniejszej tradycji przyjmie się termin, znów grecki, "Biblia", który określa 73 księgi tworzące oba Testamenty.
W Pismach chrześcijańskich jest już pewność, że "Prawa, Prorocy i Pisma" (czyli księgi mądrościowe) są natchnione przez Boga i zawierają objawienie Jego woli i Jego misterium. Mówi o tym św. Paweł: "Wszelkie Pismo jest przez Boga natchnione i pożyteczne do nauczania, do
przekonywania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości – aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu" (2 Tm 3, 16). A św. Piotr zachęca do "trwania [przy prorockiej mowie] jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu", napominając przy tym, że "żadne proroctwo Pisma nie jest do prywatnego wyjaśniania. Nie z woli bowiem ludzkiej zostało kiedyś przyniesione proroctwo, ale kierowani Duchem Świętym mówili od Boga święci ludzie." (2 P 19-21).
"Pisma" cytowane są w Nowym Testamencie około 350 razy, by ukazać wiarę, jaką od początku mieli w nie i Chrtystus, i Kościół. Znaczące w tym względzie jest świadectwo Mateusza, który w swojej Ewangelii przytacza dosłownie 63 cytaty ze Starego, czyli Pierwszego Testamentu, z których dziesięć wprowadzonych jest przez to, co nazwane zostało "formułą wypełnienia": "Tak miało się spełnić słowo Proroków" (patrz Mt 2, 15; 2, 18; 2, 23; 4, 15-16; 8, 17; 12, 18-21; 13, 35; 21,5; 27, 9-10). Istnieje więc ścisły związek między życiem Chrystusa a tym, co głosili prorocy: to właśnie wychodząc od postaci, dzieła i słów Jezusa z Nazaretu, Pisma Prorockie stają się zrozumiałe w swym najgłębszym sensie.
Nawet kiedy wydaje się, że Mateusz wprowadza napięcie między Starym a Nowym Testamentem, to zawsze jest tam pragnienie zachowania ciągłości. Jest tak w przypadku tak zwanych sześciu antytez (Mt 5, 21-48) obecnych w Kazaniu na Górze: "Słyszeliście, że powiedziano przodkom [...] A ja wam powiadam...". Wprawdzie w przesłaniu Chrystusa na temat miłości, małżeństwa, przysiąg sugerowana jest pewna nowość, jednak jest ona pojmowana jako naturalne rozwinięcie dawnych przepisówk. Jezus zatem wypełnia biblijne przykazania, odrzuca ich literalną i redukującą interpretację i szuka ich autentycznego i głębokiego ducha. Właśnie dlatego Chrystus uroczyście ogłasza: "Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. [...] A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim" (Mt 5, 17. 19).
Kerygmat - ten grecki termin oznacza pierwszą i fundamentalną "nowinę" chrześcijańską skierowaną do tych, którzy stawiali pierwsze kroki w wierze. Czasownik keryssein określa bowiem nauczanie Chrystusa i Apostołów. Centrum kerygmatu Chrystusa jest Królestwo Boże i nawrócenie (Mk 1, 15), natomiast Jego uczniów przede wszystkim paschalne wydarzenie Jego śmierci i zmartwychwstania. (1 Kor 15, 3-5).
Ekspiacja - w Starym Testamencie oczyszczenie z grzechu uzyskiwano przez złożenie ofiary. Zostawał on w ten sposób "zakryty" (hebrajski czasownik kapper, "odpokutować", miał takie właśnie znaczenie), czyli niewidoczny dla Boga i zmazany. W Nowym Testamencie pojednanie z Bogiem dokonuje się przez Krew Chrystusa, a Kościół otrzymuje od Niego misję "odpuszczania grzechów" (Mt 16, 19; 18, 18; J 20, 23).
Tłum. Dorota Stanicka-Apostoł