Współczesna młodzież chce być coraz bardziej świadoma roli, jaką ma odgrywać w społeczeństwie. Bycie częścią katolickiej wspólnoty wymaga odnalezienia swojej chrześcijańskiej tożsamości.
Jednym ze sposobów na jej odkrycie jest uczestnictwo w przedstawieniach teatralnych. To m.in. właśnie w nich młodzi ludzie dostrzegają wzorce myślenia i zachowania, które powinny być głoszone przez tego, kto pragnie żyć w zgodzie ze swoim sumieniem i historią.
Jak odkryć tożsamość?
Młodzież powinna „kochać to, co jest prawdziwe, dobre i piękne” – mówił Ojciec Święty Jan Paweł II. Z jego słów można wywnioskować, że jeśli umiłujemy te trzy sfery, odkryjemy zarówno własne powołanie, jak i godność postrzeganą jako tożsamość duszy. Współczesnym sposobem propagowania tej myśli są operowe inscenizacje nawiązujące do chrześcijańskich tradycji. Na teatralnej scenie dobro walczy ze złem, stając w obronie humanistycznych wartości. W młodzieży wyzwala się przekonanie, że tylko to, co zmusza do podjęcia trudu, pozwala stawać się lepszym człowiekiem.
Obcowanie z kulturą uczy młodą osobę pokory i szacunku do przeszłości. Widząc historię opowiedzianą dramaturgią operowej sceny, sama chce ją tworzyć, aby stać się zdolną przyjąć literacki dorobek swoich dziejów. Uświadamia sobie, że poznanie własnej przeszłości ma nieocenione znaczenie w pełniejszym zrozumieniu współczesności. Dzieje się tak, ponieważ motywy zawarte w przedstawieniach są zapisem doświadczeń i wyrazem pokoleniowych aspiracji. Natomiast alegoryczna forma przekazu ma często biblijne korzenie. Udowadnia to, że kształtowanie tożsamości wymaga nieustannego poszukiwania wspólnego dobra, które w wymiarze katolickim osiąga się poprzez pogodzenie sfery świeckiej z duchową.
Dlaczego wybieramy teatr?
Polskie instytucje kulturalne zasadniczo nie zmieniają sztandarowych pozycji repertuaru należącego do klasyki słowa, opery i muzyki poważnej. Mimo to młodzież coraz częściej wybiera obcowanie z kulturą tzw. wyższego rzędu. Duże znaczenie ma tutaj chęć identyfikowania się z tym, co jest trwałe. Młodzież dochodzi do wniosku, że nie warto być częścią tego, co nieoczekiwanie się zmienia, nie dając poczucia bezpieczeństwa. Wpływ na ten stan ma także model demokracji obywatelskiej, który mówi o utożsamieniu się pojedynczego człowieka ze wspólnotą. Przedstawienia teatralne przenoszą to na grunt ideologiczny. Za pomocą scenicznych sytuacji i kontekstów ukazują, że dopiero odkrycie prawdziwej tożsamości umożliwia określenie właściwego miejsca w swoim środowisku. Zdarzenia spotykające bohaterów sztuk teatralnych obrazują normy zachowania, których wyznacznikiem jest kultura słowa oraz bycia. Będąc ich uczestnikami, mamy niespotykaną w codziennym życiu możliwość spojrzenia na rzeczywistość z dystansu. Idziemy do teatru, bo na jego scenie możemy znaleźć odpowiedź na to, jak nie sprzeniewierzyć się własnej tożsamości. Przekonujemy się, że czasami jedynym sposobem jej ocalenia jest zmierzenie się z przeciwnościami w imię ogólnoludzkich wartości.
Sztuka broniąca wartości
Obcowanie ze sztuką zakorzenioną w historii wywołuje nieodpartą potrzebę zastanowienia się nad jej związkami ze współczesnością. W efekcie dochodzi do konfrontacji dawnych i nowoczesnych czynników, które w danej epoce uznaje się za wartości. Młodzi ludzie w drodze szukania odpowiedzi na wątpliwości uświadamiają sobie, że nie rozwiążą ich bez utożsamienia się z narodową przeszłością. W tym momencie sztuka staje się właściwym środkiem do zobrazowania ich przeżyć. Chodząc na przedstawienia teatralne, są już nie tylko widzami, ale przede wszystkim podejmującymi dyskurs odbiorcami. Wyrabiając w ten sposób swój światopogląd, stają się częścią godnej ludzkiej miary tożsamości, której odkrywanie jest nieodłącznym elementem kształtowania człowieczeństwa.