Pod hasłem „Godność i posługa organisty w Kościele”, w dniach 11-13 września w Koszalinie odbył się zjazd Stowarzyszenia Polskich Muzyków Kościelnych. Stowarzyszenie istnieje od 1999 r.; skupia muzyków i muzykologów zajmujących się problematyką muzyki sakralnej.
Posługa organisty liturgicznego budzi zainteresowanie osób odpowiedzialnych za stan muzyki kościelnej w Polsce, stąd tegoroczny (jak i ubiegłoroczny) zjazd SPMK poświęcony był temu zagadnieniu. Doniosła i odpowiedzialna funkcja organisty współtworzącego liturgię stanowi szerokie pole do dyskusji. W ramach sesji wykładowej i dyskusji panelowej zastanawiano się nad zadaniami organistów we współczesnym Kościele i potrzebą ich stałej formacji duchowej; nad statusem organisty, formami zatrudnienia organistów i związanymi z tym kwestiami prawnymi. Podjęto także temat kwalifikacji muzycznych i tworzenia kategorii zawodowych organistów.
Podstawową funkcją organisty parafialnego jest przewodniczenie śpiewom liturgicznym oraz akompaniament instrumentalny. To odpowiedzialne zadanie, wynikające z faktu współtworzenia liturgii, wiąże się z koniecznością właściwego doboru pieśni. Nieodzowna w tym względzie jest znajomość prawodawstwa liturgicznego, zwłaszcza norm dotyczących muzyki kościelnej. Dobór śpiewów powinno poprzedzać zapoznanie się z tekstami liturgii Słowa Bożego, pozostałymi tekstami liturgii mszalnej, a także – jeśli to możliwe – z treścią lub przynajmniej motywem przewodnim homilii. Istotne znaczenie ma też, zgodna z klimatem sacrum świątyni i aktualnie dokonującą się czynnością liturgiczną, umiejętność rejestracji instrumentu. Posługi organisty nie sposób wyobrazić sobie bez zaangażowania w zakresie poszerzania repertuaru muzycznego i uczenia wiernych nowych pieśni. Jakość życia muzycznego parafii wzbogaca działalność chóru, scholi bądź innego zespołu muzycznego, który na ogół prowadzi organista. W związku z tym pojawił się postulat, aby osobę będącą animatorem życia muzycznego w parafii określać mianem „muzyka kościelnego”, a nie „organisty”, ponieważ sformułowanie to znacznie zawęża zakres jego pracy. Mając na względzie tak szerokie pole działalności, organista jako muzyk-instrumentalista, kantor, nierzadko również dyrygent, powinien dążyć do podnoszenia kwalifikacji i umiejętności przez uczestnictwo w kursach szkoleniowych dla organistów oraz przez samokształcenie: samodzielne, regularne ćwiczenie, lekturę publikacji muzykologicznych i teologicznych.
Warunkiem skutecznej realizacji wszystkich tych powinności jest potrzeba ciągłej formacji religijnej (m.in. przez udział w rekolekcjach dla organistów), dzięki której muzyk kościelny będzie nieustannie dorastał do powierzonych mu zadań. Bez troski o duchową sferę życia, organista może być jedynie lepszym lub gorszym rzemieślnikiem. Ważny aspekt religijno-moralny zakłada świadectwo życia chrześcijańskiego, którego szczególnym wyrazem jest życie sakramentalne. Dla dopełnienia rozważań związanych z oczekiwaniami wobec organisty wspomnieć należy o wymogu kultury osobistej w kontaktach z parafianami, co traktuje się w kategoriach świadectwa wiary i chrześcijańskiej miłości.
Podczas zjazdu SPMK sporo czasu poświęcono kwestii współpracy proboszcza i organisty, jako osób współodpowiedzialnych za stan i jakość muzyki liturgicznej w parafii. Do cech osobowościowych, które warunkują dobrą i owocną ich współpracę, należą: wzajemny szacunek, życzliwość i kultura bycia. Jednym z priorytetowych oczekiwań ze strony organisty jest troska proboszcza o utrzymanie należytego stanu instrumentu, który dla organisty stanowi podstawowy warsztat pracy. Konieczne w tej materii jest także zaangażowanie organisty, o ile posiada on stosowną wiedzę z zakresu organoznawstwa. W jednej z prelekcji podjęto temat różnych form zatrudnienia organistów parafialnych i związanych z tym skutków prawnych. Jako oczywiste i w pełni zrozumiałe uznać należy oczekiwania organisty dotyczące sfery ekonomicznej i egzystencjalnej, tym bardziej, jeśli praca w parafii stanowi dla niego jedyne źródło dochodu i utrzymania rodziny.