Beatyfikacja włoskiej mistyczki

Grono błogosławionych powiększyło się o s. Eliaszę od św. Klemensa, włoską karmelitankę bosą, mistyczkę i poetkę. Uroczystościom w katedrze w Bari przewodniczył prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. José Saraiva Martins. Metropolita Bari abp Francesco Cacucci podkreślił, że „s. Eliasza, «zatopiona w Bogu», zawsze odczuwała, nawet jako osoba świecka, pierwszeństwo Boga w swym życiu, w kontemplacji piękna, słuchaniu słowa Bożego, w miłości do Eucharystii. W Karmelu szła «małą drogą» św. Teresy od Dzieciątka Jezus, pozostając w ukryciu, «ukrzyżowana» dla Chrystusa, w całkowitym oddaniu siebie za zbawienie dusz”. Zdaniem hierarchy, „s. Eliasza uczy, że świętość jest osiągalna także dla nas, w jakimkolwiek stanie byśmy nie żyli. Uczy zdolności rozkwitania – jak mawiała – tam, gdzie Bóg nas zasiał” – podkreślił abp Cacucci. Przyszła błogosławiona urodziła się 17 stycznia 1901 r. w Bari, jako trzecie z dziewięciorga dzieci Giuseppe Fracasso i Pascuy Cianci. Jej ojciec był malarzem, dekoratorem wnętrz. Cała rodzina była bardzo wierząca i praktykująca. 7 maja 1911 r., w przededniu przyjęcia I Komunii św., ukazała się jej św. Teresa od Dzieciątka Jezus, przepowiadając że będzie mniszką tak jak ona. Najpierw jednak Teodora uczyła się krawiectwa i haftu, później wstąpiła do Stowarzyszenia bł. Imeldy Lambertini, dominikanki, która odznaczała się wielką pobożnością do Eucharystii, w końcu przeniosła się do Milicji Anielskiej św. Tomasza z Akwinu. 20 kwietnia 1914 r. wstąpiła do trzeciego zakonu dominikańskiego, przyjmując imię Agnieszka. Rok później, ze względu na młody wiek (miała zaledwie 14 lat), otrzymała specjalną zgodę na złożenie ślubów zakonnych.

W trudnym okresie I wojny światowej znalazła szerokie pole dla swego apostolstwa i gorącego pragnienia czynienia dobra: katechizacja, dzieła miłosierdzia itp. W 1920 r. wstąpiła do Karmelu, przyjmując imię Eliaszy od św. Klemensa. Śluby wieczyste złożyła 11 lutego 1925 r. Dużą część dnia spędzała w swej celi, wykonując powierzane jej prace krawieckie. W styczniu 1927 r., w wyniku silnej grypy, która bardzo ją osłabiła, młoda zakonnica zaczęła odczuwać częste bóle głowy, na które jednak nie uskarżała się i które znosiła bez przyjmowania środków przeciwbólowych. 21 grudnia tegoż roku poczuła silną gorączką i inne objawy pogorszenia się stanu zdrowia. Początkowo myślała, że to nic groźnego, gdy jednak po kilku dniach jej stan się pogorszył, sprowadzono lekarzy, którzy stwierdzili zapalenie mózgu lub opon mózgowych. S. Eliasza od św. Klemensa zmarła w Boże Narodzenie 25 grudnia 1927 r., jak sama to wcześniej przepowiedziała.