Czas Króla

"O Ty, któryś jest najbardziej sam spośród samotnych, i któryś jest wszystkim we wszystkich!
Niechże niebiosa mają Twojego ducha, niech dusza Twa będzie w raju, lecz ziemi pozwól zachować Twą krew.
Niepodzielne się podzieliło, ażeby wszystko było zbawione i żeby nawet miejsca niskie nie były pozbawione przyjścia Boga...
Błagamy Cię, Panie Boże, Chryste, Królu na wieki i duchem rządzący, rozciągnij Twe wielkie ręce nad Twoim świętym Kościołem i nad zawsze Twoim świętym ludem!"

Pseudo-Chryzostom

Koniec roku liturgicznego, czas listopadowej nostalgii i bliskość Adwentu - czasu nadziei - spina niczym złota nić uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. Każde słowo, określające sens tego święta, ma szczególny wymiar. Chrystus - Król - Wszechświat.
Myślenie o królu, o królowaniu, o królestwie - po wielu latach totalitaryzmów, w perspektywie - ciągle jeszcze - uczenia się demokracji nie wydaje się czymś atrakcyjnym. Uroczystość Chrystusa Króla nie przywołuje jednak myśli o systemach władzy. Choć nie znaczy to wcale, że nasz świat jest Bogu obojętny. Wręcz przeciwnie, ten właśnie świat stał się Mu bliski. Ta bliskość wiąże się z królowaniem samego Boga w Chrystusie.
Nie przypadkiem człowiek szukający zrozumienia swego życia odnajduje postać Króla nie tyle na królewskim tronie, ale na tronie krzyża, gdzie korona nie jest zdobiona złotem, lecz cierniem. Nie z triumfalnym hasłem, ale z zaproszeniem: "Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy obciążeni i utrudzeni jesteście".
Królowanie Boga w Chrystusie odkrywa przed człowiekiem sens władzy i sens służby, sens radości i sens cierpienia, sens trudu i sens spoczynku. Królowanie Chrystusa kruszy faryzeizmy każdego czasu i miejsca - tam, gdzie człowiek jest gotów pojąć, że nie jest królem swego bycia, ale że jest Ktoś, kto stworzył Miłość. Miłość jest pierwszą i najważniejszą kategorią Królestwa Boga w Chrystusie.
Ten dzień nie jest czasem triumfu Kościoła, ale jest czasem Prawdy. Prawdy, o świętości i grzeszności Kościoła. Dwa wymiary ludzkiego życia. Te wymiary obejmuje swymi ramionami - z krzyża - Chrystus Król.
Ramiona Króla na krzyżu są otwarte... Dobrze jest w ten czas zrozumieć radosną wieść o królowaniu Boga, który stał się człowiekiem, i w każdym czasie raduje się, gdy drugi człowiek staje się bratem, a Kościół miejscem zbawienia, a nie potępienia. Dla Boga całym wszechświatem jest każdy pojedynczy człowiek, a jego historia jest dla tego Króla historią niepowtarzalną. Może dlatego w czasach średniowiecza nad krzyżem widniał napis: "Ave crux, spes unica" (Witaj Krzyżu, nasza nadziejo).