Ta wzorowa klaryska połączyła życie kontemplacyjne z działalnością charytatywną. Przyczyniła się do wielu nawróceń, szerzyła kult Najśw. Serca Jezusowego oraz cześć Maryi, a miasto Viterbo zawdzięcza jej zaprowadzenie czterdziestogodzinnego nabożeństwa, odprawianego podczas karnawału. Obdarzona charyzmatem prorokowania i zdolnością czytania ludzkich sumień, przeżywała także ekstazy mistyczne. Ocalał jej dzienniczek duchowy, znany pt. "Rady duchowe, jak prowadzić dusze do miłości Jezusa i Maryi".
Klarysa - bo takie imię otrzymała na chrzcie - przyszła na świat w 1585 r. na zamku Vignanello. Jako córka Marka Antoniego i Oktawii, ze znamienitego włoskiego rodu książęcego Orsini, przywykła do wystawnego stylu życia. Kształciła się u klarysek z Viterbo, gdzie jej starsza siostra była zakonnicą, a kiedy skończyła dziewiętnaście lat, zgodnie z wolą ojca, wstąpiła do klasztoru. Przez kilkanaście lat nie mogła przystosować się do surowego życia w zakonie, przyjmując licznych gości, nie dbając o klauzurę, ubóstwo i posłuszeństwo. A przełożeni milczeli w obawie przed wpływami możnej rodziny.
Dopiero od 1615 r., po przebytej chorobie, pod wpływem kierownika duchowego ojca Antoniego Bianchetti, przyrzekła Bogu, że zmieni postępowanie. Oddała się pokucie oraz modlitwom, zaczęła dbać o zachowanie reguły, opiekowała się nowicjuszkami, a majątkiem rodzinnym wspierała liczne dzieła miłosierdzia. W 1636 r. powołała charytatywne stowarzyszenie Sacconi, a dwa lata później - stowarzyszenie oblatów NMP. Osobiście nawiedzała więzienia, szpitale i przytułki, zbierając jałmużnę i oddając się rozmaitym posługom. Cieszyła się powszechnym szacunkiem i miłością, nie tylko w klasztorze, ale i wśród mieszkańców miasta. Zmarła 30 stycznia 1640 r., w 1726 r. została beatyfikowana, a w 1807 r. kanonizowana.