św. Hieronim Emiliani - 8 lutego

Żył w czasach, gdy nie istniała jeszcze zinstytucjonalizowana opieka nad potrzebującymi. Ale przecież ludzie dobrej woli - kierujący się prawem serca, bez oglądania się na jakiekolwiek instytucje - często potrafią uczynić więcej, niż wszelacy "zawodowi dobroczyńcy".
Przyszedł na świat w 1481 roku w starej, magnackiej rodzinie. Jego ojcem był Anioł Miani - senator miejski, matką zaś Diodora - potomkini dożów, władców Wenecji. Marzył o karierze wojskowego - został nawet dowódcą Castel Nuovo, jednej z weneckich twierdz - ale podczas wojny 1511 r. dostał się do niewoli. W więzieniu przeżył przełom duchowy; cudownie uwolniony za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny rozpoczął nowe życie. Udał się do Tresivo przed słynący łaskami wizerunek Maryi i tam podjął decyzję o poświęceniu reszty życia sierotom i nędzarzom. Miał już trzydzieści siedem lat, kiedy przyjął święcenia kapłańskie i oddał się dziełom miłosierdzia.
Opiekował się zagubionymi dziewczętami, chorymi, a zwłaszcza osieroconymi dziećmi. Jako pierwszy wprowadził do katechizacji metodę nauczania opartą na pytaniach i odpowiedziach. Korzystając z majątku odziedziczonego po najbliższych, powoływał kolejne sierocińce w: Bergamo, Brescii, Mediolanie, Padwie, Wenecji oraz Weronie. Sam osiadł w Somasco, niedaleko Bergamo, gdzie w 1534 r. utworzył wspólnotę zakonną kanoników regularnych. Uczynił to pod wpływem założycieli zgromadzenia teatynów: Kajetana z Tieny i Jana Piotra Carafy, późniejszego papieża Pawła IV.
Zmarł 8 lutego 1537 r., jako ofiara epidemii, podczas której całkowicie oddał się pielęgnowaniu ludzi chorych. Beatyfikował go w 1747 r. Benedykt XIV, kanonizował dwadzieścia lat później Klemens XIII, a w 1928 r. Pius XI ogłosił św. Hieronima Emiliani patronem sierot i opuszczonej młodzieży.