Św. Jakub z Marchii – 28 listopada

To jeden z najbardziej znamienitych uczniów św. Bernarda ze Sieny, reformatora zakonu franciszkańskiego, twórcy gałęzi obserwanckiej, nazywanych potocznie bernardynami. Jakub z Marchii, podobnie jak wspominany niedawno św. Jan Kapistran, piastował w zakonie rozmaite funkcje i prowadził działalność apostolską w wielu krajach Starego Kontynentu. Ten żarliwy misjonarz, człowiek wielkiej wiary i ascezy – niewiele jadał i mało sypiał – był również wybitnym kaznodzieją. Zakładał klasztory obserwantów, a także... lombardy, zwane „bankami pobożnymi”, w których ludzie ubodzy mogli zaciągać niskooprocentowane pożyczki.
Naprawdę nazywał się Domenico Gangeli. Urodził się ok. 1391 r. w Monteprandone, jako jedno z dziewiętnaściorga dzieci ubogiej rodziny wieśniaczej. Uczył się pod okiem kapłana, z którym był spokrewniony, a potem na uniwersytetach w Ascoli i Perugii, gdzie studiował prawo. Został preceptorem pewnego arystokraty, u boku którego znalazł się we Florencji. W 1416 r. przywdział habit franciszkański i po święceniach został kaznodzieją zakonnym; przez następne ćwierć wieku przemierzał całą Italię jako apostoł Słowa Bożego i misjonarz kultu Imienia Jezus. Zaangażował się nie tylko w dzieło reformy franciszkanów, ale również w walkę z husytyzmem. Przypisano mu nawrócenie kilkudziesięciu tysięcy innowierców, a podczas soboru w Bazylei doprowadził do pojednania wyznawców tzw. umiarkowanego husytyzmu z Kościołem.
Cieszył się uznaniem papieży, którzy zlecali mu rozmaite zadania, m.in. na Bałkanach i w Polsce. Był komisarzem generalnym na Bośnię, a także inkwizytorem na Węgry i Austrię, ale godności arcybiskupa Mediolanu nie przyjął. Zmarł w 1476 r., beatyfikowano go w 1624 r., a kanonizowano w 1726 roku. Spoczywa w neapolitańskim kościele zakonnym Sancta Maria la Nova.