Najwybitniejszym papieżem XVII wieku i jednym z największych w dziejach Kościoła był Innocenty XI. Jego grobowiec zdobi napis: Religio et justitia - wiara i sprawiedliwość.
Benedykt - bo takie imię otrzymał na chrzcie - przyszedł na świat 19 maja 1611 r. we włoskim Como, jako potomek znamienitego rodu Odescalchi. Kształcił się w kolegium jezuickim, a potem prowadził sprawy majątkowe rodziny. Po studiach w Rzymie i Neapolu, już jako doktor obojga praw, objął urząd prefekta Kamery Apostolskiej. Swoją bezinteresownością, hojnością i miłosierdziem wobec ludzi potrzebujących budził podziw i szacunek otoczenia. Piastował godność namiestnika Maceraty, legata Ferrary, biskupa Nowary i kardynała diakona przy S. Cosma e Damiano. Wezwany do Wiecznego Miasta, żył w odosobnieniu jak asceta, poświęcając swe siły pracy w kongregacjach papieskich.
21 września 1676 r. wybrano go 247. papieżem Kościoła. Postrzegany jako sympatyk jansenistów i rygorysta moralny zerwał z rozpowszechnioną praktyką nepotyzmu, porzucił wszelaką wystawność dworską, uzdrowił finanse papieskie i przystąpił do wizytowania klasztorów. Przez wiele lat zmagał się z absolutystycznymi zapędami Ludwika XIV, a także gallikanizmem. Zdołał doprowadzić do przymierza Polski z Austrią, dzięki czemu doszło do odsieczy wiedeńskiej 1683 r., a my zyskaliśmy status "przedmurza chrześcijańskiej Europy". Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowił Święto Imienia Maryi, a królowi Janowi III Sobieskiemu - który przesłał mu proporzec wielkiego wezyra Kara Mustafy - nadał tytuł "Defensor fidei" (Obrońca wiary). Później powołał Ligę Świętą, utworzoną przez Austrię, Polskę, Rosję i Wenecję, której połączone wojska wyzwoliły Węgry oraz Belgrad. Zmarł 12 sierpnia 1689 r., po trzynastu latach władania Kościołem, a w 1956 r. beatyfikował go Jan XXIII.