Gdy wołam do Ojca o chleb dla wszystkich, jak zgrzyt po szybie rozdziera me uszy jęk zwątpień. Wszak od wielu lat słyszę: by poprawić byt robotników, trzeba ich naprzód wydobyć z niewoli Boga. Znienawidzić Boga, wymazać imię Jego z ziemi żyjących, wyrwać z duszy tęsknotę za Ojcem Niebieskim, oszczędzić energii ludzkiej na złudne poloty, skupić wszystkie siły w zwycięskiej produkcji, to zasadnicze dogmaty wyzwolenia proletariatu! Po cóż wołać o chleb do Ojca, skoro dać go może fabryka? Istotnie, czarują jej sukcesy! Nadprodukcja zda się zapowiadać dobrobyt i nasycenie. Wprawdzie nie czują ich jeszcze w sobie główni sprawcy pełnych magazynów, ale… to przyjdzie! Upojna pieśń pasów transmisyjnych i szum gorączkowej krzątaniny potęguje tę wiarę. Czyż fabryka nie zastąpi świątyni? Ma ona też swoją modlitwę. Zresztą od dawna mówicie – praca modlitwą! Czyż fabryka nie jest bogiem naszych czasów? Czyż nie wymaga wszystkiego od człowieka? Czyż nie daje wszystkiego?
Tak myśleć można w upojeniu zawrotnego tempa pracy. Ale gdy utrudzony „pan i władca” wróci do swojej izby i podda zwiotczałe mięśnie bezwładowi zmęczenia, pryska urok fabryki. A jednak ten „bóg” jest strasznym wyzyskiwaczem! Zabrał mi wszystkie siły, wyssał krew z wyblakłej twarzy, zatruł wszystkie komórki, obrabował z myśli, z czasu, z energii do życia. A żołądek tego „boga” jest nienasycony! Ileż pochłania on dziennie ton surowca, węgla, energii świetlnej, benzyny i smarów. Tak niewiele wywożą z fabryki, w porównaniu z tym, co wwożą. A jednak ten „bóg” nie jest wszechmocny! Sam umiera z głodu, gdy w nienasyconą paszczę Molocha nie wsypią strawy.
Książkę można kupić tutaj