Łk 10, 1–12.17–20
Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże». «Lecz jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże. Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu».
Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością, mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię nawet złe duchy nam się poddają». Wtedy rzekł do nich: «Widziałem Szatana, który spadł z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednakże nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie».
Podobnie jak na początku rozdziału 9., i teraz Jezus posyła uczniów z misją. Tym razem bierze w niej udział nie tylko Dwunastu, ale Siedemdziesięciu Dwu (lub Siedemdziesięciu, jak przekazują niektóre rękopisy). Być może liczba posłanych jest aluzją do namaszczenia Duchem Bożym siedemdziesięciu starszych Izraela, co zostało opisane w Księdze Liczb (11, 16–25). W takim razie grupa uczniów Jezusa byłaby widziana jako nowy naród wybrany, a On sam – jako nowy Mojżesz. Jezus jest świadom trudności, jakie napotkają Jego uczniowie („jak owce między wilki”). Treścią misji nadal pozostaje uzdrawianie i głoszenie królestwa Bożego (Łk 10, 9), ale pojawiają się nowe szczegóły dotyczące zachowania uczniów podczas misji.
Uczniowie są posłani parami, by już przez sam ten fakt świadczyć o wspólnocie, wzajemnie się wspomagać oraz być wiarygodnymi świadkami głoszonego królestwa. Prawo Mojżeszowe wymagało zgodnego świadectwa co najmniej dwóch osób przy rozstrzyganiu spraw sądowych (Pwt 19, 15n.).
Misja uczniów może zostać odrzucona przez jej adresatów. Tym razem jednak skutki odrzucenia posłańców Jezusa będą sięgać „owego dnia”, czyli dnia sądu. Pojawia się więc wymiar eschatologiczny.
Siedemdziesięciu (Dwu) na koniec swej misji odkrywa, że głoszenie słowa Bożego daje radość, jest doświadczeniem udziału w Jezusowej władzy nad siłami zła (Łk 8, 26–39). Jezus podkreśla, że najważniejszym motywem radości mają być nie spektakularne czyny, ale efekt sięgający wieczności – imiona zapisane w niebie.