Łk 9, 51–62
Gdy dopełniały się dni wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jeruzalem, i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i weszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by przygotować Mu pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jeruzalem. Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli: Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich?». Lecz On, odwróciwszy się, zgromił ich. I udali się do innego miasteczka. A gdy szli drogą, ktoś powiedział do Niego: «Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz». Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory i ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć». Do innego rzekł: «Pójdź za Mną». Ten zaś odpowiedział: «Panie, pozwól mi najpierw pójść pogrzebać mojego ojca». Odparł mu: «Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże». Jeszcze inny rzekł: «Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu». Jezus mu odpowiedział: «Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego».
Św. Łukasz używa bardzo uroczystej formy, zaznaczając przez to, że rozpoczyna się nowy etap w działalności Jezusa. Podobną formułę znajdziemy na początku Janowego opisu ostatniej wieczerzy (J 13, 1).
Samarytanie byli potomkami Izraelitów z Królestwa Północnego, zwanego także Królestwem Izraela. Po śmierci Salomona około 930 r. przed Chr. nastąpił rozłam i powstało Królestwo Izraela na północy i Królestwo Judy na południu, w okolicach Jerozolimy. Po upadku Królestwa Izraela w 722 r. przed Chr. duża część jego ludności została deportowana do Asyrii. Ci, którzy pozostali, zmieszali się z ludnością napływową, pogańską. Z kolei po powrocie Judejczyków z niewoli babilońskiej (po 538 r. przed Chr.) mieszkańcy Samarii zaoferowali im pomoc w odbudowie świątyni w Jerozolimie. Pomoc ta została jednak odrzucona (szczegóły: Ezd 4, 1–24; 5, 2–18), a Samarytanie zostali uznani za pogan (Ezd 9–10; Ne 13). Wzajemna wrogość trwała także w czasach Jezusa (J 4, 9). U Łukasza Samarytanie pojawią się jeszcze w 10, 30–37 i 17, 11–19. W obu fragmentach są przedstawieni w sposób bardzo pozytywny. Miłosierny Samarytanin pomaga pobitemu człowiekowi, a Samarytanin uzdrowiony z trądu jako jedyny wraca do Jezusa, by Mu podziękować. W Dziejach Apostolskich (8, 4–25) Łukasz napisze o owocnej misji diakona Filipa, a potem apostołów Piotra i Jana właśnie wśród mieszkańców Samarii.
Jakub i Jan pokazują, że nadal nic nie rozumieją z Jezusowego przesłania miłosierdzia i uwolnienia, które jest skierowane do wszystkich ludzi bez wyjątku. Tym razem reakcja Jezusa jest bardzo ostra, zgromił ich.
Po serii opowieści o nic nierozumiejących uczniach św. Łukasz umieszcza trzy przypowieści o tym, jak wiele kosztuje bycie apostołem. Te trzy porównania konkretyzują Jezusowe wezwanie do codziennego brania swojego krzyża i naśladowania Jezusa. Uczeń Jezusa decyduje się na tymczasowość, brak zakorzenienia w tym świecie („nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł skłonić”); na marginalizację („zostaw umarłym grzebanie ich umarłych”); na całkowite i wyłączne skupienie się na sprawach Królestwa Bożego (oglądając się wstecz, orałby krzywe bruzdy swoim pługiem).