Łk 9, 28b–36
Jezus wziął z sobą Piotra, Jana i Jakuba i wyszedł na górę, aby się modlić. Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dopełnić w Jeruzalem. Tymczasem Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę i obydwu mężów, stojących przy Nim. Gdy oni się z Nim rozstawali, Piotr rzekł do Jezusa: «Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy. Postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co mówi. Gdy jeszcze to mówił, pojawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy weszli w obłok. A z obłoku odezwał się głos: «To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!». W chwili gdy odezwał się ten głos, okazało się, że Jezus jest sam. A oni zachowali milczenie i w owym czasie nikomu nic nie opowiedzieli o tym, co zobaczyli.
Jezus po raz drugi zabiera ze sobą tylko trzech wybranych apostołów. Wcześniej towarzyszyli Mu oni podczas wskrzeszenia córki Jaira, przełożonego synagogi w Kafarnaum (Łk 8, 51). Św. Łukasz jako jedyny z ewangelistów wspomina o modlitwie Jezusa w momencie przemienienia.
Odmienność ciała chwalebnego – tego, które Chrystus ma po zmartwychwstaniu, a o którym wspomina św. Paweł w dzisiejszym drugim czytaniu – wynika z jego przebóstwienia. W Przemienieniu Jezus po raz pierwszy ukazuje swoje ciało chwalebne. W 15. rozdziale Pierwszego Listu do Koryntian św. Paweł będzie rozważał, czym ono jest. A jest ciałem prawdziwym – ale tak różnym od naszego „ciała poniżonego” (Flp 3, 21), jak różni się roślina w pełnym rozwoju od ziarna.
Mojżesz i Eliasz to dwie najważniejsze postaci w dziejach Starego Testamentu. Przez Mojżesza Bóg wyprowadził Izraelitów z niewoli, nadał im Prawo i ukształtował z nich naród. Prorok Eliasz z kolei działał w czasie wielkiego odstępstwa i odnowił wiarę Izraela. Ich obecność potwierdza, że misja Jezusa jest zgodna z dwoma filarami żydowskiej religii, a mianowicie Prawem i Prorokami (Łk 24, 27).
Św. Łukasz jako jedyny z ewangelistów podaje temat rozmowy Jezusa, Mojżesza i Eliasza – jest nim odejście, którego miał dopełnić w Jeruzalem (w. 31). Łukasz przygotowuje czytelników do kulminacyjnego momentu dziejów Jezusa, a mianowicie do Jego Paschy, przejścia z tego świata do Ojca, przez krzyż i zmartwychwstanie.
Ogłoszenie synostwa Bożego Jezusa powtarza scenę z chrztu Jezusa przez Jana (Łk 3, 22). Tym razem jednak głos Boży jest skierowany nie do samego Jezusa („Tyś jest mój Syn”, Łk 3, 22), lecz do świadków sceny („To jest Syn mój”, Łk 9, 35). Inny jest też tytuł, jakim Ojciec nazywa Syna: przy chrzcie „umiłowany”, przy przemienieniu „wybrany”.