Trudne sąsiedztwo
Naturalne więzy łączące chrześcijan w Ziemi Świętej z Betlejem i innymi miastami zamieszkałymi przez chrześcijan na terenie Autonomii zostały przerwane poprzez budowę wielkiego muru na granicy z Izraelem. Dziś mimo niewielkiej odległości (8 km) podróż Palestyńczyków z Betlejem do Jerozolimy może trwać nawet kilka godzin. Wcześniej tę trasę można było przejechać nawet w pół godziny. Izrael w związku z obawami przez aktami terroryzmu dokładnie sprawdza każdą osobę wjeżdżającą na ich teren. Granica ta nie jest jednak znaczącą przeszkodą dla pielgrzymów z Polski czy innych państw europejskich, którzy przekraczają ją bez problemu przez okazanie paszportu. Mimo swego rodzaju niedogodności przez cały rok zarówno Betlejem, jak i pobliskie Bajt Sahur przyjmują pielgrzymów z całego świata. Palestyńczycy mówią, że widok wielu pielgrzymów jednocześnie ich cieszy oraz przyprawia o smutek. Obcokrajowcy bowiem mogą bez problemu zwiedzić nawet w ciągu kilku dni wszystkie ważniejsze miejsca chrześcijaństwa, nie martwiąc się o jakiekolwiek formalności. Oni z kolei, odwieczni mieszkańcy tych ziem, muszą się każdorazowo starać o wyjazd ze swojej strefy, by odwiedzić kościoły w Jerozolimie czy mieszkającą tam rodzinę.
Dwa sanktuaria
Pola Pasterzy, gdzie anioł wezwał pasterzy do oddania czci Chrystusowi, znajdują się niecałe dwa kilometry od centrum Betlejem. Według źródeł pisanych odwiedzającej w 384 r. Betlejem pątniczce z Półwyspu Iberyjskiego Egerii pokazano oddalony od miasta kościół. Miejsce zostało nazwane w jej pamiętniku „Kościołem u pasterzy”. Rękopisy Egerii odnaleziono dopiero w 1884 r. na terenie biblioteki w Arezzo we Włoszech. Stanowią do dziś ważne źródło wiedzy historycznej na temat Bliskiego Wschodu w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Z kolei św. Hieronim ze Strydonu, w swoich listach wspomina o grocie w pobliżu Betlejem, w której pasterze mieli widzenie anioła.
W dzisiejszym Bejt Sahur znajdują się dwa sanktuaria poświęcone temu wydarzeniu. Pierwsze, starsze nazywane jest w języku arabskim Deir er-Ra’wat i sięga swoją historią okresu bizantyjskiego. Zostało wzniesione na ruinach bizantyjskiego monastyru z V w. Klasztor ten był dwukrotnie burzony: w 454 r. przez Samarytan oraz w 614 r. w trakcie najazdu Persów. Na terenie sanktuarium znajduje się grota z czczonymi przez miejscowych chrześcijan grobami pasterzy oraz wzniesiona w czasach nowożytnych prawosławna cerkiew. Drugie, katolickie sanktuarium zwane w języku arabskim Sijar al-Ghanam należy do franciszkanów z Kustodii Ziemi Świętej. Na terenie sanktuarium znajduje się niewielki konwent franciszkański oraz oryginalna kaplica „Excelsis Deo” zaprojektowana w 1953 r. przez Antonio Barluzziego. Świątynia została wzniesiona na planie dziesięcioboku, a nachylone ściany nawiązują do konstrukcji namiotu nomadów, zamieszkujących dawniej te tereny. Niewielki ołtarz znajduje się w centrum kościoła, a na ścianach trzech absyd przedstawione są sceny z Ewangelii: ukazanie się aniołów, pasterze w drodze do Betlejem oraz adoracja Dzieciątka Jezus. Strumień światła przechodzący przez szklany świetlik i drobne luksfery umieszczone w kopule świątyni ma przypominać światło, które oświeciło pasterzy. Wnętrze kopuły ozdobione jest figurami dziesięciu aniołów i słowami ich pieśni: Gloria in altissimis Deo et in terra pax hominibus bonae voluntatis – „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, których sobie upodobał”. W sąsiedztwie kaplicy, w pięknym parku wysadzanym piniami znajduje się szereg naturalnych grot, które dawniej służyły pasterzom oraz współczesna fontanna z rzeźbą przedstawiającą św. Franciszka z Asyżu w otoczeniu zwierząt. Na uwagę zasługują owce, które bezpośrednio wiążą się z historią Pola Pasterzy.
Pasterskie hotele
Dzisiejsze Bajt Sahur tylko w części przypomina to z okresu narodzin Chrystusa. Na większości obszaru stoją domy jednorodzinne. Jest tu szpital imienia Pasterzy, „pasterskie” hotele, pensjonaty, restauracja „Pole Pasterzy” oraz kawiarnie, których nazwy również przywodzą na myśl zdarzenia z Nowego Testamentu. Władze Betlejem postanowiły nie zabudowywać całej dzielnicy, lecz zostawić jej część, by wyglądała tak jak kiedyś. Zatem w centralnej części Bajt Sahur znaleźć można niewielkie gaje oliwne i pola, które być może służyły biblijnym pasterzom do wypasu inwentarza. Na terenie katolickiego sanktuarium znajdują się także odkrywki archeologiczne ukazujące dawną zabudowę osady. Pierwsze badania na tym obszarze przeprowadzone były już w 1951 r. Wydobyto wówczas pozostałości osad wiejskich z licznymi prasami, zbiornikami na ziarno i wykutymi w skale spichrzami. Zachowały się również ślady wieży strażniczej. Badania wykazały, że osadnictwo w tym miejscu sięga okresu panowania króla Heroda Wielkiego, czyli wpisuje się w czas narodzin Chrystusa.