Migracja plemion sprawiła, że dotarł przez Persję do Egiptu, w czasach Aleksandra Macedońskiego – do Grecji i Rzymu, a w IX w. – dzięki Maurom – do Hiszpanii i Portugalii. Obecnie ta roślina bezglutenowa z rodziny traw należy do grona powszechnie uprawianych zbóż, a na kontynencie azjatyckim jest, jak dla nas chleb, głównym produktem żywnościowym. Stanowi więc podstawę wyżywienia dla ponad jednej trzeciej ludzkości. Odznacza się niewielką zawartością kaloryczną – najwięcej kalorii ma ryż biały – za to posiada sporo właściwości odżywczych.
Istnieje wiele odmian ryżu, a do ich gotowania wynaleziono specjalny garnek, zwany „ryżownikiem”. Podobno najlepszy ryż – przezroczysty, krótki i pulchny – można zjeść w Japonii. Rozmaitość ryżu dotyczy jego licznych odmian, kształtów – krótko, średnio i długoziarnisty – i barw. Biały, w odróżnieniu od brązowego, uznawany jest za mniej wartościowy, bo w procesie przetwarzania – m. in. polerowania – ziarenka tracą otręby i zarodki, a więc wiele składników odżywczych. Pozostaje samo bielmo, zawierające głównie skrobię. Natomiast z ziarenek ryżu brązowego usuwana jest jedynie twarda, niejadalna łuska. Jednak prawda jest taka, że zarówno biały, jak i brązowy ma swoje zalety oraz wady. Biały – przez owo zubożenie – jest lekkostrawny, a także nadaje się do dłuższego przechowywania, nawet przez kilka lat, a brązowy – zawierający więcej tłuszczów, które jełczeją – można przechowywać najwyżej pół roku. Za to brązowy dłużej syci, dzięki błonnikowi, obniża poziom tzw. „złego cholesterolu” i ciśnienie krwi. Jego niewysoki indeks glikemiczny ma wpływ na zmniejszenie zagrożenia udarem mózgu i cukrzycą. Zawiera również cenne minerały – fosfor, potas, magnez, żelazo i miedź – niezbędne jako budulec kości, poprawiające stan skóry i włosów, wspomagające pracę serca i proces oddychania komórkowego,
Ale oprócz białego i brązowego mamy również ryż czarny i czerwony, które – tak jak brązowy – nie są łuskane, więc zachowują większość właściwości odżywczych. Ryż czarny, zwany „dzikim”, uprawiany jest w Indonezji. Ma lekko orzechowy posmak, a podawany bywa razem z drobiem, rybami, owocami morza i dziczyzną. Zawiera, więcej od jagód, antocyjanów – barwników, które są przeciwutleniaczami – i dlatego zmienia kolor na fioletowy. Jest skarbnicą karotenu, witamin z grupy B oraz E, a także minerałów, m. in.: cynku, magnezu, wapnia i żelaza. Działa dobroczynnie na krążenie, układ nerwowy i pracę nadnerczy, poprawia wzrok i pamięć, a także stan skór, włosów i paznokci. Z kolei ryż czerwony (chiński) – popularny na Filipinach i w Tajlandii – ma słodkawy smak i orzechowy aromat, toteż bywa dodawany do deserów, owoców i sałatek. Zawiera sporo błonnika, witaminy A, D i E, oraz liczne minerały m. in. cynk, magnez i żelazo. Wspomaga układ pokarmowy, krążenie i serce, poprawia wzrok, reguluje poziom glukozy we krwi, zwiększa odporność i siły witalne.