Chlubą Kościoła i ważną postacią w dziejach Polski jest Maciej Łubieński, w latach 1631–1641 biskup kujawsko-pomorski, przyszły arcybiskup gnieźnieński, prymas Polski i Litwy. Od 20 maja 1648 r. do 17 stycznia 1649 r. był interreksem Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Urodził się 2 maja 1572 r. w Łubnej (parafia Wągłczew), pierwsze nauki pobierał Sieradzu. Ukończył Akademię Krakowską, dalsze studia odbył we Włoszech. W 1597 r. mianowany kanonikiem poznańskim, trzy lata później gnieźnieńskim, choć dopiero w 1600 r. otrzymał niższe, a w1602 r. wyższe święcenia duchowne. Z czasem został prepozytem łęczyckim, krakowskim i sandomierskim. Zrzekł się tych godności w 1617 r., gdy król Zygmunt III mianował go prepozytem miechowskim. Złożył śluby zakonne, przeprowadził wizytacje i reformy administracyjne zakonu miechowitów, wzmocnił w nim karność. Odbył dwie kapituły katedralne. Już wtedy cechowały go pobożność, pracowitość, skromność, troska o bliźnich, wielkoduszność, dbałość o materialne dobro Kościoła.
Zachowując probostwo miechowskie, w 1621 r. został biskupem chełmskim. Dał się poznać jako gorliwy pasterz. Wizytował diecezję, erygował sufraganię, odbudował spaloną podczas wojen katedrę w Krasnymstawie, w której odbył synod diecezjalny.
Jesienią 1626 r. król Zygmunt II mianował bp. Macieja biskupem poznańskim (breve papieża Urbana VII nadeszło w połowie kwietnia 1627.). Przez dwa lata wizytował diecezję, mimo panującej „morowej zarazy”. Rozpoczął odbudowę katedry, w 1628 r. przewodniczył synodowi, na którym uchwalono daninę na wojnę ze Szwedami. Odzyskał kilka kościołów z rąk innowierców, pomógł bernardynom powrócić do Wschowy, a jezuitom osiedlić się w Wałczu.
Z woli króla Zygmunta III, za potwierdzeniem Urbana VIII, mając 65 lat, objął rządy w diecezji kujawskiej. Wystawił marmurowy wielki ołtarz w katedrze, ufundował dzwon, „a wieże obiedwie wzniósłszy wyżej, blachą cynkową obił”. Przeprowadził wizytację, odbył synody, nadal nowe statuty kapitule, dbał o rozwój seminariów duchownych. Za zgodą bp. płockiego Stanisława Łubieńskiego (brat Macieja) i pozwoleniem papieża Urbana VIII przyłączył do diecezji ziemie, na których ustanowił dekanat bobrownicki. Troszczył się o starych księży, popierał rozwój nauki, wyposażył kapelę katedralną, odnowił rezydencje biskupie.
„Z ustaw synodów diecezjalnych godne pamięci są uchwały względem nauczania wiary. Po kazaniu nakazano śpiewać pieśń zawierającą w sobie dziesięcioro Bożego przykazania, a po południu co niedzielę i święto w każdym kościele miewać zalecono katechizm. Aby sakramenta święte należycie sprawowane były, dał biskup wydrukować dla swej dyecezyi rytuał i między duchowieństwem upowszechnił”.
W 1641 bp Łubieński został arcybiskupem gnieźnieńskim. Paliusz otrzymał 16 grudnia 1643 r. „Abp gnieźnieński był w Polsce prymasem w Koronie i w Księstwie Litewskim, legatem urodzonym św. stolicy apostolskiej, pierwszym książęciem w państwie, rządził krajem w czasie bezkrólewia i króla koronował”. Niedomagał na zdrowiu, jednak starał się wizytować diecezję. Wziął udział w trzech synodach, poparł inicjatywę odbycia colloquium charitativum (łac. braterskie rozmowy) w Toruniu, czyli zjazdu katolików, luteran i kalwinistów. W 1644 r. ufundował kaplicę Obrazu Matki Bożej na Jasnej Górze, dokąd co roku pielgrzymował.
2 października 1651 r. sporządził w Uniejowie testament, mianując jego wykonawcą króla Jana Kazimierza (którego koronował i którego małżeństwo z Ludwiką Marią Gonzagą błogosławił). Wszystko, co posiadał, przekazał Kościołowi. W Łowiczu, „w dzień św. Augustyna ze łzami przyjął najświętszą Eucharystyą (…). Oddał duszę Bogu około 7 godziny z rana dnia 28 sierpnia w środę roku 1652, w 81 roku życia”. Pogrzeb odbył się 30 września w katedrze gnieźnieńskiej. Trumnę złożono w krypcie, w katedralnej kaplicy rodu Łubieńskich.
(cytaty z książki ks. Ludwika Urbanowskiego, Życie Macieja Łubieńskiego, abp. gnieźnieńskiego, Leszno 1854)