Niedawno zielonogórska parafia, której patronuje św. Urban I, uzyskała jego relikwie: część kości świętego. A otrzymała je z rzymskiej parafii pod jego wezwaniem. Warto jednak zauważyć, że kult św. Urbana rozwija się w całej Zielonej Górze, ponieważ od 5 września 2010 r. jest on – za zgodą Stolicy Apostolskiej - patronem tego miasta słynącego z tradycji winiarskich. Nic więc dziwnego, że publiczne ogłoszenie patronatu nastąpiło podczas winobrania.
Jego kult rozpowszechniony był przez długie lat na ziemiach niemieckich, gdzie czczony był jako patron chroniący przed pijaństwem i artretyzmem, a także jako orędownik hodowców winorośli, rolników, dobrych urodzajów i opiekun pól. I właśnie dlatego w średniowieczu – kiedy cieszył się największą popularnością – w dniu jego liturgicznego wspomnienia błogosławiono pola. Ikonografia ukazuje św. Urbana I odzianego w szaty pontyfikalne z tiarą na głowie, trzymającego w rękach kielich, księgę albo winne grono na księdze.
Rzymianin, syn Poncjana, był siedemnastym z kolei papieżem, a władał Kościołem w latach 222-230. W tym czasie w imperium rzymskim panował cesarz Aleksander Sewer, pokojowo usposobiony poprzednik Maksymiana Traka. W cesarstwie dobiegał wówczas końca okres pryncypatu – jego zasady wypracował jeszcze Oktawian August - który miała zastąpić nowa forma sprawowania władzy, dominat. Dla chrześcijan był to stosunkowo dobry czas, bo ustały krwawe prześladowania. Według legendy Urban I był sprawcą licznych nawróceń, o czym wspomina brewiarz. Miał doprowadzić do chrześcijaństwa m.in. św. Cecylię, która obecnie odbiera cześć jako patronka muzyki kościelnej, a także jej małżonka św. Waleriana i jego brata św. Tyburcjusza. A po męczeńskiej śmierci św. Cecylii papież miał zamienić jej dom - wzniesiony na Zatybrzu - na świątynię. Urban I miał wydać instrukcję nakazującą kapłanom używania podczas Eucharystii kielichów i paten ze złota albo srebra.
Lata jego pontyfikatu naznaczył spór z grupą tzw. rygorystów rzymskich, którzy opowiedzieli się po stronie antypapieża Hipolita. Ojciec Święty, po objęciu tronu św. Piotra, wykazał się niezwykłą roztropnością, zwracając się do Hipolita o poradę w sprawie ustalenia daty obchodzenia świąt Paschy, czyli Wielkanocy. Jego płytę nagrobną, z wyrytym po grecku imieniem, odnaleziono na cmentarzu św. Kaliksta przy Via Appia, gdzie został prawdopodobnie pochowany. Jednak Liber pontificalis wskazuje na cmentarz Pretekstata; być może pomylono go z jednym spośród wyznawców, którzy nosili to samo imię.