Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego jest modlitwą w intencji dziecka zagrożonego z różnych powodów zabiciem w łonie matki.
Ten konkretny, bezinteresowny i osobisty dar może ofiarować każdy, kto opowiada się za życiem od poczęcia do naturalnej śmierci. Odpowiednie przyrzeczenie składa się uroczyście (w kościele, w obecności kapłana) albo prywatnie, np. korzystając z audycji radiowej na ten temat.
Dzięki temu Duchową Adopcję mogą podjąć także osoby starsze, chore, niepełnosprawne. W dzieło to angażują się również dzieci. Choć trzeba pamiętać, że systematyczna modlitwa przez 9 miesięcy dla kilkuletniego dziecka może okazać się zbyt wymagającym doświadczeniem. Dlatego dobrze, gdy podejmują zobowiązanie wraz z rodzicami, którzy je wspierają.
Zobowiązanie do modlitwy trwającej przez 9 miesięcy polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy Różańca oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Osoba decydująca się na adopcję duchową nie wie, jakiej narodowości jest dziecko, jaka jest jego płeć, imię...
Do modlitwy za poczęte dziecko można dołączyć dowolnie wybrane dodatkowe postanowienia. Np.: częstą spowiedź i Komunię św., adorację Najświętszego Sakramentu, czytanie Biblii, post o chlebie i wodzie, walkę z własnymi nałogami lub inne dodatkowe modlitwy (litanie, nowenny, koronki...).
Duchowa Adopcja powstała z inicjatywy Błękitnej Armii Matki Bożej Fatimskiej tuż po objawieniach w Fatimie. Stała się odpowiedzią na wezwanie Matki Bożej do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, które najbardziej ranią Jej Niepokalane Serce.
Pierwsze przyrzeczenie Duchowej Adopcji w Polsce zorganizowano w 1987 r., w warszawskim kościele oo. paulinów pw. Świętego Ducha. Inicjatywę tę zapoczątkował dr Paweł Milcarek, publikując informacje na ten temat na łamach „Rycerza Niepokalanej”.
Duchowa adopcja pomaga odkrywać głęboki sens zaniedbanych praktyk ascetycznych, uczy systematycznej modlitwy i uzdalnia do pokonywania własnych słabości.
ms
Więcej na stronie:
www.duchowaadopcja.info