W dobiegającym końca Roku Kapłańskim nie sposób było przypomnieć postacie choćby najwybitniejszych księży, którzy swoją charyzmatyczną działalnością duszpasterską i osobistą świętością życia odcisnęli trwały ślad w dziejach Kościoła. Ale pamięć o jednym z nich chciałbym jeszcze przywołać, bo był to kapłan szczególny. Nazwano go „polskim Janem Bosko”.

Ks. Bronisław Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 r. w Pruchniku k. Jarosławia, a po przyjęciu święceń kapłańskich studiował filozofię we Lwowie i Krakowie. Pracował jako wikary, później jako proboszcz, a potem wykładał teologię pastoralną w przemyskim seminarium. W 1886 r. wyjechał do Turynu, gdzie wstąpił do salezjanów, a po powrocie do Polski – wzorem św. Jana Bosko – zaczął tworzyć placówki wychowawcze dla ubogiej i zaniedbanej młodzieży. W 1898 r. założył w Miejscu Piastowym Towarzystwo „Powściągliwość i Praca”, które dało początek rodzinie zakonnej michalitów i michalitek, której duchowość wyraża zawołanie: Któż jak Bóg! Ks. Markiewicz obrał bowiem na patrona wszystkich swoich dzieł św. Michała Archanioła. Był gorliwym apostołem trzeźwości, wielkim czcicielem Niepokalanej i posiadał charyzmat prorokowania; przepowiedział m.in. wybór polskiego papieża. Zmarł w Miejscu Piastowym 29 stycznia 1912 r. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1958 r., a zakończył się w 2005 r.