"Królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym", pisał św. Paweł do chrześcijan w Rzymie (14, 17). Jednak historia jest niestety naznaczona ciągłym rozlewem krwi i przemocą, a Biblia, która jest objawianiem się Boga w historii i Jego objawianiem historii, nie może nie nosić śladów bitew i niesprawiedliwości: około 600 razy opisuje wojny i zabójstwa, a 1000 razy gniew Boży będący sądem nad złem dokonywanym przez ludzkość. Tymczasem plan Boży, ukazany w trzecim rozdziale Księgi Rodzaju, zakładał potrójną, doskonałą harmonię człowieka z Bogiem, z naturą i z własnym bliźnim (kobietą).
Zatem celem, ku któremu według Biblii zmierza wewnętrzna droga historii, jest mesjański pokój, po hebrajsku shalôm, (skąd arabski salom), po grecku eirène. W Talmudzie, zbiorze tekstów judaistycznej tradycji, czytamy, że "pokój jest dla świata tym, czym zaczyn dla ciasta". Pojęcie shalôm jest wielopłaszczyznowe, ponieważ w swoim rdzeniu zawiera ideę czegoś "spełnionego, doskonałego", a więc biblijny pokój to nie tylko brak wojny, ale dobrobyt, pomyślność, sprawiedliwość, radość, pełnia życia. Psalm 85 głosi: "ucałują się sprawiedliwość i pokój" (w. 11), a holenderski żydowski filozof Bauch Spinoza twierdzi, że "pokój nie jest jedynie brakiem wojny, lecz cnotą, stanem ducha, który usposabia do życzliwości, ufności, sprawiedliwości".
W tym kontekście bardzo wymowne jest anielskie zwiastowanie Narodzenia Jezusa: "Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których sobie upodobał" (Łk 2, 14). Ziemia i niebo są złączone w harmonii miłości, jaką zapowiadał Izajasz w owym fresku przedstawiającym wrogie sobie zwierzęta, które zawierają pokój wraz z nadejściem mesjańskiego króla-Emmanuela (11, 6-8). Wolą Słowa Bożego jest bowiem, by nadszedł czas, gdy wszystkie narody "swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny" (Iz 2, 4). Mesjański król jest przede wszystkim Tym, który sprawi, że znikną rydwany i jeźdźcy, Tym, który "pokój ludom obwieści" (Za 9, 10).
Tak rodzi się wizja pokoju uniwersalnego przez Nowy Testament wysławianego w Chrystusie, który "jest naszym pokojem. On, który obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość. [...] aby z dwóch rodzajów ludzi stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój i w ten sposób jednych i drugich znów pojednać z Bogiem, w jednym ciele [...] w sobie zadawszy śmierć wogości. A przyszedłszy zwiastował pokój wam, którzy jesteście daleko, i pokój tym, którzy są blisko" (Ef 2, 14-17). Chrystus jest Tym, który znosi podziały, będące źródłem nienawiści i konfliktów. On w Kazaniu na Górze nie waha się zachęcać swych uczniów: "miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują" (Mt 5, 44).
Znakiem jedności i pokoju między narodami staje się Kościół, co uwidacznia się w scenie Zesłania Ducha Świętego, gdy we wszystkich językach i kulturach znika podział z Babel (Dz 2, Rdz 11) i co ukazuje się jako ostateczny kres ludzkiej historii, kiedy "wielki tłum [...] z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków" zaśpiewa wspólnie hymn zbawienia (Ap 7, 9), a wszyscy usłyszą w końcu "co mówi Pan Bóg: oto ogłasza pokój" (Ps 85, 9).
Odrośl - ten sugestywny symbol roślinny odnoszony jest – za pomocą różnych słów hebrajskich – do króla-Mesjasza. Wyrastająca z jałowego pnia Jessego, ojca Dawida, będąca symbolem dynastii jerozolimskiej, u Jeremiasza staje się "odroślą (potomstwem) sprawiedliwą" (23, 5; 33, 15), a prorok Zachariasz użyje jej jako imienia własnego przyszłego mesjańskiego władcy (3, 8).
Juda - to czwarty syn patriarchy Jakuba z małżeństwa z jego pierwszą żoną Leą. Dał on imię linii, z której wywodzi się zarówno Dawid, jak i sam Jezus. Południowe królestwo hebrajskie nazywane było "judejskim" także dlatego, że najważniejszym pokoleniem było właśnie pokolenie Judy zamieszkujące Judeę, region, w którym usytuowana była stolica, Jeruzalem.
Tłum. Dorota Stanicka-Apostoł