AKT POKUTY – jest częścią obrzędów wstępnych Mszy Świętej. Składa się z czterech elementów – wezwania kapłana, chwili ciszy – prośby skierowanej do Boga o przebaczenie grzechów, która nie posiada jednak skuteczności sakramentu pokuty.
Akt pokuty nie jest też rachunkiem sumienia, ale stanięciem przed Bogiem w postawie skruchy, żalu z pragnieniem zmiany życia. Oczyszcza nas z grzechów lekkich, tzw. powszechnych, i przysposabia do pełnego uczestnictwa w Uczcie Eucharystycznej, czyli do przyjęcia Ciała i Krwi Pańskiej.
Mszał podaje cztery formy aktu pokuty:
• Spowiadam się..., tzw. spowiedź powszechna, zawiera gest bicia się w piersi, który ma oznaczać budzenie siebie samego celem opamiętania się, wyrażenia żalu i zmiany usposobienia.
• Zmiłuj się nad nami Panie... – wersety z Pisma Świętego recytowane na przemian przez kapłana i lud.
• Panie, który zostałeś posłany, aby uzdrowić skruszonych w sercu... – wezwania błagalne skierowane do Chrystusa zaczerpnięte z pierwotnego sposobu odmawiania Kyrie eleison.
• Aspersja – pokropienie wodą święconą
Akt pokuty opuszcza się, jeśli celebrację poprzedza inne działanie liturgiczne np. procesja.
Zbawcza moc Eucharystii odpuszcza nam grzechy powszednie, ale nie grzechy śmiertelne. Niech więc nikogo nie wprowadza w błąd, obserwowany w pewnych środowiskach Europy Zachodniej, pogląd polegający na przekonaniu, że chrześcijanin uczestniczący w Eucharystii nie musi nic robić dla pozbycia się swych grzechów.