AKLAMACJA (łac. acclamatio ) okrzyk. W znaczeniu świeckim jest to sposób przyjęcia lub odrzucenia ustawy lub wniosku w demokratycznych organach władzy ustawodawczej. Wniosek zostaje przyjęty poprzez aklamację, gdy zostaje zaakceptowany jednomyślnie przez całe zgromadzenie.
W liturgii jest to uroczyste wezwanie lub śpiewy całej wspólnoty, która potwierdza słowa kapłana (Amen), dziękuje Bogu za jego Słowo (Bogu niech będą dzięki), przygotowuje do słuchania Ewangelii (Alleluja, a w Wielkim Poście Chwała Tobie...), przedstawia Bogu prośby (aklamacja Ciebie prosimy...) lub stanowi wyznanie wiary po przeistoczeniu. Są cztery aklamacje po przeistoczeniu: Oto Wielka tajemnica wiary...,Wielka jest tajemnica naszej wiary..., Uwielbiajmy tajemnicę wiary..., Tajemnica wiary...
Na wezwanie kapłana lud Boży odpowiada słowami, które wyrażają wiarę w misterium śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa i oczekiwanie na powtórne Jego przyjście na końcu czasów. Aklamację po przeistoczeniu śpiewamy lub recytujemy na stojąco.
Istnieją także aklamacje okolicznościowe ułożone na specjalne okazje. W ostatnią niedzielę roku liturgicznego (tydzień przed rozpoczęciem Adwentu) śpiewana jest w kościołach trójczłonowa aklamacja (gr. trikolon): Chrystus Królem, Chrystus Wodzem, Chrystus Władcą nam. Aklamacje zostały wprowadzone, aby ożywić udział wiernych w liturgii Mszy Świętej i czynnie ich zaangażować.