Św. Brygida z Kildare

Zielona Wyspa, tak bardzo bliska sercom wielu Polaków, szczyci się nie tylko opieką św. Patryka. Patronat nad Irlandią sprawuje bowiem również św. Brygida z Kildare, która jednak – wbrew temu, co głoszą rozmaite legendy – nigdy nie zetknęła się ani ze św. Patrykiem, ani ze św. Kolumbanem. Po latach jej kult w Kościele przyćmiła nieco inna niezwykła niewiasta, nosząca owo staroislandzkie imię – św. Brygida Szwedzka. A pochodzi ono, prawdopodobnie, od słowa „brigid”, to znaczy: wzniosłość, potęga, męstwo, siła.
Św. Brygida z Kildare odbiera cześć jako matka życia zakonnego w Irlandii, a ikonografia przedstawia ją najczęściej w szatach ksieni, z pastorałem i regułą zakonną w rękach. Staroirlandzki hymn ku jej czci, pochodzący z VII wieku, jest uznawany przez mieszkańców Zielonej Wyspy za najstarszy, rodzimy pomnik literacki. Przypisywano jej liczne cuda, które wywarły znaczący wpływ na rozwój Kościoła w Irlandii.
Przyszła na świat ok. 452-456 roku w Fanghart, a jej rodziców miał ochrzcić sam św. Patryk. Legenda głosi, że tak bardzo pragnęła życia zakonnego, iż prosiła Boga, aby uchronił ją od małżeństwa, zabierając jej urodę. Prośba została wysłuchana aż do chwili, kiedy z rąk św. Mela przyjęła welon dziewictwa; wówczas miała powrócić jej niepospolita uroda. Od tej chwili wokół Brygidy zaczęły gromadzić się dziewczęta, pragnące poświęcić życie wyłącznie Bogu. Po pewnym czasie, z jej inicjatywy, powstał w Kildare „Dębowy kościół”, czyli pierwszy irlandzki klasztor. Później ta energiczna mniszka, słynąca z wielkiej hojności i pogody ducha, zaczęła tworzyć na terenie Irlandii kolejne klasztory. Nie zapominała także o ludziach potrzebujących, ubogich i cierpiących. Zmarła w 525 roku, a jej doczesne szczątki spoczęły w grobowcu, kryjącym relikwie św. Patryka i św. Kolumbana.