Zaufanie buduje się poprzez słuchanie i autentyczność

„Ci, co zaufali Panu, idą bez znużenia” – tak brzmi hasło diecezjalnych Światowych Dni Młodzieży, które w tym roku odbyły się w niedzielę 24 listopada. Tylko co to dziś znaczy: zaufać Panu, w Kościele, którego wiarygodność w oczach młodych ludzi bardzo spada?
– Wyróżniamy dwie grupy młodych ludzi. Pierwsza – to osoby ze szkoły podstawowej i średniej, które nie dokonują jeszcze samodzielnych odkryć, co jest w życiu ważne; o co im chodzi. Wybierają to, co proponują rodzice. Idą za ich przykładem. Wbrew pozorom to duszpasterstwo jest trudne. Księża wkładają masę wysiłku w to, żeby młodych zachwycić, przyciągnąć atrakcjami: kupują pizzę, organizują grę w tenisa stołowego itd. A to nie przynosi wielkich efektów, bo oni chodzą na spotkania religijne głównie po to, żeby pobyć ze znajomymi i fajnie spędzić czas. To się nie przekłada na relację z Bogiem, zatem trudno mówić o jakimś „zaufaniu Panu”.
Druga grupa to studenci i ludzie trochę starsi, do 35 roku życia. Ci szukają już sensu życia, zaczynają zastanawiać się nad sobą i celami – nierzadko odkrywając wtedy duchowość, która pomaga im iść za Bogiem. To jest chyba obszar najbardziej zaniedbany, bo kiedy ktoś stawia pytania egzystencjalne, szuka sensu życia, to jest bardzo ciekawy Chrystusa. On jest odpowiedzią na ten głód! My jednak większość wysiłku wkładamy w formację młodszych: w ich katechezę, lekcje religii, przygotowanie do bierzmowania. Ale oni nie są jeszcze tak zainteresowani Panem, aby wejść z Nim w osobistą relację i uczyć się ufności.