Faryzeusze wymyślili doskonałą pułapkę. Na ich pytanie, czy wolno płacić podatki cezarowi, nie było dobrej odpowiedzi. Gdyby Jezus powiedział „nie wolno”, zadowoliłby uczniów faryzeuszy, ale zwolennicy Heroda, którzy przyszli z nimi, zanieśliby królowi współpracującemu z Rzymianami wiadomość, że nowy nauczyciel kwestionuje polityczne status quo. Gdyby powiedział „macie płacić”, zwolennicy Heroda zgodziliby się z nim, ale faryzeusze mieliby dowód jego heterodoksji: płacenie podatków oznaczało pośrednie uznanie władzy okupantów i, co za tym idzie, boskiego kultu cezara. Gdyby Jezus milczał, świadczyłoby to o luce w Jego nauczaniu. Mógłby być krytykowany za to, że boi się trudnych pytań i nie ma programu społecznego.
Zauważmy, że każda z tych trzech reakcji miałaby ogromne konsekwencje dla naszego rozumienia relacji między porządkiem duchowym i świeckim. Gdyby Jezus powiedział „nie macie płacić podatków”, chrześcijanie skazaliby się na społeczne wykluczenie, sekciarskie życie na marginesie społeczeństwa. Gdyby powiedział po prostu „macie płacić”, dałby zielone światło dla wszelkiego rodzaju nadużyć władzy świeckiej w relacji do tego, co duchowe. Gdyby milczał, chrześcijanie byliby całkowicie bezradni wobec jednego z najważniejszych wyzwań etycznych: jak być twórczo obecnym w społeczeństwie?
Doskonała pułapka prowokuje jednak doskonałą odpowiedź. „Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga”. Co należy do cezara? Do cezara należy jego podobizna, denar. Co należy do Boga? Do Boga też należy Jego podobizna, ale jest to cały stworzony przez Niego świat, a zwłaszcza ci, którzy są na Jego obraz i podobieństwo (por. Rdz 1, 27).
Co wynika z odpowiedzi Jezusa? Powinniśmy podporządkować się władzy świeckiej, ale nie istnieje ona obok porządku duchowego, znajduje się ona wewnątrz niego. Ma swoją autonomię, ale nie jest to autonomia niezwiązana regułami nadanymi przez Stwórcę. Chrześcijanie nie mogą więc być ani sektą, która gardzi porządkiem władzy świeckiej, ani oddawać jej bałwochwalczych pokłonów. Obraz Boży wpisany w stworzenie ma chrześcijanom nadawać ton we wszelkich – także świeckich i politycznych – poszukiwaniach właściwych rozwiązań.