Pułapka pochlebstw
Faryzeusze postanowili zmanipulować Jezusa. Razem ze zwolennikami Heroda zastawili na Niego pułapkę. Zaczęli od wielkich pochwał pod Jego adresem. Po to, aby osłabić czujność Chrystusa. W powieści Eugenia Grandet Honoré de Balzac opisuje m.in., jakie zabiegi podejmuje pewna rodzina, która upatrzyła sobie tytułową bohaterkę na żonę dla syna. Osaczali ją, otaczając najczulszymi względami. Co wieczór jej dom wypełniali ludzie, którzy „silili się śpiewać pochwały pani domu na wszystkie tony”. Pisarz nie pozostawia jednak złudzeń co do intencji chwalących. Mówi wprost, że pochlebstwo zawsze jest podszyte interesem. Zwraca też uwagę, że łatwo w nie uwierzyć i przyzwyczaić się do niego do tego stopnia, że gdy pojawia się krytyka, odczuwa się ją boleśniej niż przed falą pochwał i zachwytów.
Jezusa nie zmyliły ani obłudne pochlebstwa, ani podstępne, mające Go uwikłać w politykę, pytanie. Odpowiedź, której Chrystus udzielił prowokatorom, jest dziś jednym z najczęściej cytowanych zdań z Ewangelii. Ale też jednym z często używanych do manipulacji. Wbrew pojawiającym się nieraz interpretacjom, słowa „Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga” nie oznaczają, że te dwie sfery życia ludzkiego nie mają ze sobą nic wspólnego. Chrystus przypomniał (także wszystkim sprawującym jakąkolwiek władzę), że tylko Bóg jest Panem człowieka i nie ma żadnego innego. Tylko Bóg ma rzeczywistą władzę nad każdym człowiekiem. Jednak nie ma sensu zastawiać na Niego pułapek, montować prowokacji, wystawiać Go na próbę. Nie warto zdobywać Jego przychylności pochlebstwami ani próbować Nim manipulować, aby uzyskać dla siebie jak najwięcej korzyści. Trzeba po prostu postawić Go na pierwszym miejscu. I wszystko będzie tam, gdzie trzeba.