Misja Jezusa nie miała charakteru politycznego, choć wielu Go z nią kojarzyło. Wiązano z Nim ogromne nadzieje, że zmieni świat i wyzwoli naród wybrany, pokonując jego ciemięzcę. Takiemu myśleniu ulegali nawet Jego uczniowie. Ulegają tej pokusie i dzisiaj chrześcijanie w naszym kraju i w wielu miejscach świata, wierząc, że z imieniem Boga na ustach i w konstytucjach państwowych można zaprowadzić taki porządek polityczny, który jest zgodny z oczekiwaniami ludzi wierzących i z ich przekonaniami. Historia uczy jednak, jak złudne są takie nadzieje. Zwłaszcza gdy dla osiągnięcia tego celu nauczanie Jezusa bywa naginane czy traktowane wybiórczo.
Nie o powiązania religii i polityki idzie w Ewangelii przeznaczonej na XXIX niedzielę zwykłą. Choć na takie tory swoją rozmowę z Jezusem chcieli sprowadzić wysłannicy podstępnych faryzeuszów. Mieli nadzieję, że przyłapią Go na mówieniu czegoś, co mogliby wykorzystać przeciwko Niemu. Najpierw jednak zaczęli Jezusa komplementować, sądząc naiwnie, że to uśpi Jego czujność. Mówili: „Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką”. Następnie zadali typowo polityczne pytanie, domagające się odpowiedzi wprost: albo–albo. To pytanie o bardzo delikatną kwestię, jaką są podatki. Odpowiedź twierdząca miała skompromitować Jezusa w oczach ludu i sugerować, że akceptuje On rzymską okupację i ucisk Żydów. Odpowiedź zaś negatywna zrodziłaby podejrzenie, że ma On rewolucyjne skłonności.
Odpowiedź Jezusa pokazała, że był On całkowicie świadomy ich podstępu. Na pytanie o to, czy wolno płacić podatek cezarowi, Nauczyciel nie odpowiada wprost. Oglądając monetę, na której widniał wizerunek cezara, rzekł: „Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga”. Takiej odpowiedzi żaden z faryzeuszów się nie spodziewał. Z jednej strony Jezus potwierdził obowiązek uznawania ziemskiej władzy, z drugiej jednak oświadczył, że ta władza nie jest absolutna, bo nad wszystkim jest jeszcze Bóg.
Omawiana Ewangelia to doskonała lekcja, jak ucinać polityczne zapędy w Kościele, jak odkrywać, że Dobra Nowina wykracza daleko poza doczesne interesy społeczne czy próby zaprowadzenia nowego ładu. Cała mądrość życia zawiera się bowiem w umiejętności rozróżniania tego, co doczesne, od tego, co ponadczasowe; tego, co należy do porządku ludzkich spraw, od tego, co należy do Boga. Mylenie tych dwóch obszarów, mieszanie ich i stawianie w opozycji jest częstą przyczyną instrumentalnego traktowania Ewangelii, używania jej jako oręża w walce nie tylko politycznej, ale także w naszych międzyludzkich relacjach i sporach. Wpadamy w pułapkę nadmiernego zaangażowania w sprawy, które nie są najważniejsze z perspektywy naszego zbawienia lub przeciwnie – próbujemy deprecjonować doczesność i wynikające z niej obowiązki życia na rzecz duchowych mrzonek. Konsekwencją jest przede wszystkim brak miłości. Troska o bliźniego jest głęboko wpisana w powołanie chrześcijańskie, a zaangażowanie w sprawy społeczne to konkretny wyraz tej miłości. Bóg nie oczekuje, że będziemy żyć w oderwaniu od świata i jego bolączek. On pragnie, byśmy w ten świat wchodzili odważnie i na tyle, na ile to możliwe, próbowali go uczynić lepszym. Nie w imię zwycięstwa określonych poglądów i przekonań nad innymi wartościami. Nie o to, by zaprowadzać porządek, którego sami pragniemy. Nie to jest celem uczniów Jezusa.
Kluczową kwestią jest wiedzieć, do Kogo należymy. Bóg jest Panem świata, a my zostaliśmy stworzeni na Jego obraz i to do Niego należymy. Czy tę przynależność da się wyczytać z naszych codziennych wyborów, z tego, jaką wagę przykładamy do spraw i rzeczy, które wprawdzie mogą służyć naszemu zbawieniu, ale nie są kluczowe, a tym bardziej – nie zastąpią nam miłości Boga?