W okresie paschalnym liturgia kilkakrotnie przypomina nam fragmenty Mowy Pożegnalnej z Ewangelii św. Jana. Mimo że chodzi o wypowiedzi Jezusa, które w narracji ostatniego ewangelisty zostały umieszczone przed Paschą, są one wszystkie spowite światłem ostatecznego zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią.
Tym razem zwycięstwo to jest przedstawione jako posłanie do nas Ducha, a dwa tytuły użyte do określenia Go – Duch Prawdy i Paraklet – naprowadzają nas na to, jak powinniśmy zwycięstwo to rozumieć. W świetle innych tekstów, także tych spoza Nowego Testamentu, znalezionych w Qumran, Duch Prawdy jest tym, który ma się ostatecznie rozprawić z synami ciemności i – przede wszystkim – z księciem ciemności (czy też księciem tego świata). Z kolei Paraklet, czyli dosłownie „przywołany” (na pomoc), a więc obrońca, adwokat, okazuje się tym, kto staje do obrony wobec oskarżającego Szatana. Co przy tym warte podkreślenia, chodzi o Szatana niekoniecznie niesprawiedliwie oskarżającego członków ludu wybranego – podejmowana przez Parakleta obrona motywowana jest bardziej wiernością Boga danej obietnicy niż niewinnością oskarżonego (por. obronę anioła Pańskiego opisaną w Księdze Zachariasza 3, 1–5). Jeśli w takim świetle rozumiemy posłanie do nas Ducha, okazuje się ono ostatecznym tryumfem nad synami ciemności, a zarazem zwycięstwem Bożego miłosierdzia nad dominacją Szatana – oskarżającego, czasami niestety nie bez podstaw, członków ludu Bożego.
Warto też zauważyć, że wspomniany w Ewangelii Paraklet jest „innym Parakletem”. Nie powinno nas to jednak dziwić. W napisanym przed Ewangelią Pierwszym Liście św. Jana, jedynym innym dziele Nowego Testamentu, w którym pojawia się to słowo, Parakletem jest Chrystus: zaniósłszy grzechy świata na krzyż, Chrystus znajduje się u Ojca, gdzie wstawia się za nami (por. 1 J 2, 1, w polskich tłumaczeniach w tym kontekście słowo „paraklet” oddawane jest zwykle jako „rzecznik”). Szczegół ten dodaje kolejny aspekt do naszego rozumienia roli Ducha. Według ostatniej Ewangelii Duch jest kontynuatorem misji Jezusa, jest Kimś, kto odgrywa w Kościele taką rolę, jaką Jezus miał w czasie ziemskiego życia wobec uczniów i jaką posiada teraz jako Pan i Arcykapłan u tronu Ojca.