Łk 14, 1.7–14
Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich: «Jeśli cię ktoś zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by przypadkiem ktoś znamienitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: „Ustąp temu miejsca”, a wtedy musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. A gdy przyjdzie ten, który cię zaprosił, powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej”. I spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony». Do tego zaś, który Go zaprosił, mówił także: «Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych».
Pierwsza część 14. rozdziału Ewangelii Łukaszowej to bardzo rozwinięty sympozjon, znany w greckiej kulturze gatunek literacki opowiadający o wydarzeniach dziejących się podczas uczty. Jezus znów jest zaproszony na ucztę do domu faryzeusza. Pomimo że jest gościem, stanie się głównym bohaterem wspólnego posiłku. Uczta zaczyna się od kolejnego uzdrowienia opisanego w ominiętych w dzisiejszym czytaniu wierszach 2–6. Jezus powtarza to, co wykonał już w Łk 4, 31–37; 6, 6–11 oraz 13, 10–17: uzdrawia osobę chorą w szabat, a następnie przedstawia argumenty, które usprawiedliwiały Jego działanie i potwierdzały, że nie przekroczył przepisów Prawa. Jest to typowy dla późniejszego judaizmu rabinicznego sposób argumentacji. Można go wielokrotnie znaleźć w Misznie i Talmudzie. Wydarzenie z Łk 14, 2–6 jest ostatnim w Trzeciej Ewangelii sporem Jezusa z faryzeuszami na temat szabatu.
Jest to typowy temat pierwszych przemów i dialogów w greckich sympozjonach. Zazwyczaj łączy się z satyrą na tych, którzy chcieli sami zająć zaszczytne miejsce na biesiadzie.
Jezus odwraca porządek rzeczy – w Jego królestwie nie będą obowiązywać ludzkie układy i zależności. Uhonorowany będzie ten, kto jest pokorny.
W kulturach starożytnych, zarówno rzymskiej, helleńskiej, jak i żydowskiej – ludzie dotknięci kalectwem byli pogardzani przez resztę społeczności. W Qumran uważano nawet, że z uczty eschatologicznej zostaną wykluczeni ludzie chorzy, z niedołężnymi kończynami, niewidomi, niesłyszący i niemi. Jezus wręcz przeciwnie – zaleca, by takich właśnie ludzi Jego uczniowie zapraszali na posiłki. Św. Łukasz wielokrotnie podkreśla, że Jezus znosi wszelkie podziały związane z czystością rytualną, pochodzeniem czy chorobami. Otwartość na innych, wykluczonych ma być cechą Jego uczniów.