Nie jest on jeszcze kompletny. Wciąż nie mamy pełnych danych na temat wykorzystania nieletnich w przeszłości. Sukces więc rzeczywiście jest, ale tylko częściowy. Nie możemy zapomnieć, że mimo wszystko długo trzeba było czekać na jego publikację. I nie chcę tutaj sugerować, że ktoś świadomie się ociągał, ale że są to sprawy na tyle ważne, że nie powinny trwać tak długo. A piszę to ze świadomością, że są osoby w tym temacie bardzo wrażliwe i niepodzielające naszego entuzjazmu.
Jest jednak druga sprawa. Bo jedno to opublikować raport, nawet jeśli jest on niedoskonały. To duży krok do przodu. Ale zupełnie inna rzecz, to umieć o tym raporcie w sposób odpowiedni opowiedzieć. Zaczynając od słowa „przepraszamy”. Zastanawiam się, czy nam, Kościołowi, rzeczywiście to się udało. I celowo piszę tutaj w pierwszej osobie liczby mnogiej, bo nie chcę umywać rąk. I pytam także siebie: czy naprawdę umiemy o grzechach w Kościele mówić językiem empatii wobec osób pokrzywdzonych? Czy naprawdę musimy za każdym razem dołączać komentarze o tym, że inni też mają taki problem?
Nie wiem, dlaczego z takim trudem wyciągamy wnioski z historii Kościołów innych państw, w których problem wykorzystania nieletnich był wcześniej przerabiany. Na ich przykładzie widać jak na dłoni, że problem nasz jest nasz. Nawet jeśli ktoś wykorzystuje go do walki z Kościołem. I nic nie pomoże pokazywanie palcem na innych. Tak, tam też są winni, ale to nie umniejsza winy naszej. A w kontekście moralnych standardów, jakie Kościół chce reprezentować, może nawet nam to porównanie zaszkodzić.