„To moje i mogę z tym zrobić, co chcę”. Tak myśli ktoś, kto uważa się za właściciela, za jedynego posiadacza i decydenta. Najczęściej takie podejście dotyczy różnych rzeczy materialnych. Ale bywa, że ktoś w ten sposób mówi o swoim życiu. Czy naprawdę jesteśmy absolutnymi właścicielami czegokolwiek na tym świecie? Czy możemy z nim zrobić wszystko, co nam przyjdzie do głowy? Papież Franciszek w encyklice Laudato si, odwołując się do opisu stworzenia świata zawartego w Księdze Rodzaju przypomniał, że Bóg odrzuca wszelkie ludzkie „roszczenia do własności absolutnej”. Nie jesteśmy właścicielami, lecz dzierżawcami. Pod każdym względem. Nie jesteśmy właścicielami świata i planety, na której żyjemy. Nie jesteśmy też właścicielami dóbr w sferze duchowej. Nie jesteśmy posiadaczami prawdy objawionej ani Ewangelii, dobrej nowiny o zbawieniu.
Pewna matka powtarzała synowi: „Nie chciej nigdy więcej niż łaska Boska ci przeznaczyła”. Długo się buntował. Udawał, że nie rozumie, o co jej chodzi. Nie tylko się bogacił, gromadził coraz więcej dóbr materialnych, ale starał się mieć jak największą władzę nad ludźmi. Aż któregoś dnia odkrył, że są sprawy, nad którymi ani pieniądze, ani władza nie dają panowania.
Przypowieść o dzierżawcach winnicy opowiada o ludzkim pożądaniu, o chęci zawłaszczenia tego, co należy do Boga. Pragnienie zajęcia miejsca Boga może dotknąć każdego. Ten, kto ulegnie pokusie, szybko się przekonuje, że nie tylko niczego nie zdobywa na własność, ale w dodatku traci to, czym dotychczas dysponował.
„Pycha i egoizm uniemożliwiają wręcz uznanie i przyjęcie najcenniejszego daru Boga: Jego Jednorodzonego Syna” – powiedział Benedykt XVI, komentując przypowieść Jezusa skierowaną do arcykapłanów i starszych ludu. Ale nie tylko oni są jej adresatami.