Uroczystości pogrzebowe rozpoczęły się 20 sierpnia o godz. 18.00 w kościele św. Jana Chrzciciela. Mszy św. przewodniczył biskup senior Bronisław Dembowski, kazanie wygłosił ks. prałat Stanisław Waszczyński. Nazajutrz o godz. 11.00 rozpoczęła się Msza św. pogrzebowa pod przewodnictwem biskupa pomocniczego włocławskiego Stanisława Gębickiego; celebrował bp Bronisław Dembowski i 130 kapłanów. Egzortę żałobną opartą na słowie Bożym wygłosił ks. infułat Leonard Urbański. Żegnały śp. ks. Bronisława Cieślaka, polecając jego duszę Bogu, siostry zakonne; w intencji zmarłego modlili się klerycy, wierni świeccy – wśród nich parafianie, poczty sztandarowe Cechu Rzemiosł Różnych i Związku Pszczelarzy Ziemi Kujawsko-Dobrzyńskiej we Włocławku, przedstawiciele Włocławskiego Strzeleckiego Bractwa Kurkowego. Żałobną posługą i odprowadzeniem doczesnych szczątków zmarłego złożono mu hołd, podziękowano za pracę dla diecezji i parafii; również za trud akademicki, włożony w wychowanie i nauczanie alumnów seminarium duchownego. Obrzęd pogrzebu odprawił ks. bp Gębicki. Śp. ks. Bolesław Cieślak został pochowany w kwaterze kapłańskiej na włocławskim cmentarzu komunalnym. Jego życie było pracą i służbą dla Tego, który jest zmartwychwstaniem i życiem.
Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie…
Bolesław Cieślak urodził się 21 stycznia 1936 r. w Woli Sosnowej (parafia Zgłowiączka), jako czwarte z pięciorga dzieci Mikołaja Cieślaka i Stanisławy z d. Stołowskiej. W 1949 r., po ukończeniu szkoły powszechnej w Zgłowiączce, wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego we Włocławku; w 1953 r. zdał maturę. Po studiach filozoficzno-teologicznych w seminarium włocławskim (1953–1958) w latach 1959–1961 odbył studia specjalistyczne z prawa kanonicznego na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1961 r. uzyskał magisterium, a w roku 1966 doktorat z prawa kanonicznego na podstawie rozprawy «Obowiązek głoszenia kazań w ustawodawstwie Kościoła zachodniego. Studium historyczno-prawne», napisanej pod kierunkiem ks. prof. Jana Nowickiego.
1 sierpnia 1961 r. ks. dr Bolesław Cieślak został mianowany notariuszem Kurii Diecezjalnej Włocławskiej i kapelanem bp. Antoniego Pawłowskiego. Tę funkcję pełnił do tragicznej śmierci księdza biskupa we wrześniu 1968 r. Za rządów biskupa włocławskiego Jana Zaręby pełnił urząd kanclerza KDW i wikariusza generalnego. W Kurii Diecezjalnej pracował blisko 25 lat, pełniąc także funkcje w radach i komisjach; jednocześnie, przez wiele lat wykładał prawo kanoniczne we włocławskim WSD. „Nauczał w okresie najbardziej trudnym, kiedy to po Soborze Watykańskim II trwały prace kodyfikacyjne nad nowym Kodeksem prawa kanoniczego, a jednocześnie Stolica Apostolska wprowadzała w życie Kościoła nowe normy prawne dostosowujące dyscyplinę kościelną do doktryny i uchwał Vaticanum II” – czytamy w artykule ks. dr. hab. Janusza Gręźlikowskiego Nauczanie prawa kanonicznego w WSD we Włocławku w XX w. („Studia Włocławskie” 11 [2009], s. 325).
Nominacja ks. dr. Cieślaka na proboszcza parafii św. Jana Chrzciciela we Włocławku nastąpiła w 1975; został obdarzony godnością kapelana papieskiego (tytuł prałata) i włączony jako kanonik do kapituły katedralnej. Proboszczem parafii farnej był przez blisko 36 lat, do czasu przejścia na emeryturę z końcem stycznia 2011 r. Kilka miesięcy wcześniej zrezygnował z udziału w kapitule katedralnej. Jako emeryt nadal mieszkał na plebanii, w „cieniu” katedry i ukochanej nadwiślańskiej fary. 5 kwietnia 2009 r. obchodził wśród swoich parafian złoty jubileusz kapłaństwa.
Na zakończenie przytoczmy słowa z kazania ks. Stanisława Waszczyńskiego, wypowiedziane podczas Mszy św. żałobnej 20 sierpnia: „Ze spraw duszpasterskich zwrócę uwagę tylko na jedno. Ks. Bolesław Cieślak wznowił nabożeństwo dziękczynne za uratowanie Włocławka przed nawałą bolszewicką w 1920 r. Dzień 19 sierpnia – dzień tamtego zwycięstwa – i dzień śmierci ks. prałata – to też szczególny znak. Co roku w ostatnią niedzielę sierpnia, po uroczystości Matki Bożej Częstochowskiej, gromadził nas w kościele św. Jana Chrzciciela. I co roku przypominał nam dekret biskupa Stanisława Zdzitowieckiego, ówczesnego pasterza diecezji kujawsko-kaliskiej, by po wsze czasy mieszkańcy Włocławka zbierali się na dziękczynnym nabożeństwie, a wieść o Victorii przekazywali dzieciom, wnukom i prawnukom”.