Jedną z nowych odmian jest np. obsesja zdrowego jedzenia (orthorexia). Człowiek nie je nic, co nie jest „ekologiczne", a braki w diecie próbuje uzupełniać preparatami witaminowymi itp. Rezultatem takiego działania jest np. poważne uszkodzenie wątroby. Zaburzenia odżywiania nie muszą zatem mieć wyrazistych objawów w postaci tycia lub chudnięcia.
Przyczyny
Zaburzenia odżywiania pojawiają się często jako rezultat problemów psychologicznych. Najczęstsze to obniżone poczucie własnej wartości, brak akceptacji przez grupę rówieśników, nieumiejętność radzenia sobie ze stresem. Jeżeli macie poważne problemy rodzinne (rozwód, ciężka nagła choroba itp.), to takie wydarzenia sprzyjają powstaniu zaburzeń jedzenia u dzieci. Zwykle pierwszą czynnością, która przestaje normalnie funkcjonować w sytuacji problemowej, są regularne, zdrowo przygotowane posiłki. Nie wiadomo do końca co i kiedy dzieci jedzą. A mogą np. próbować radzić sobie z przytłaczającą atmosferą rodziny objadając się.
Dużą rolę odgrywają też wzorce – fascynacja anorektycznymi modelkami, aktorkami oraz lektury – czasopisma skierowane do nastolatek, przepełnione reklamami o zgeneralizowanym przekazie: „Nie jesteś wystarczająco dobra".
Ostatnim ważnym czynnikiem jest postawa rodziców wobec jedzenia. Matka, która po zjedzeniu kanapki zaczyna wzdychać na temat liczby spożytych kalorii i emanuje poczuciem winy, uczy córkę tego samego. Rodzice mogą też uczyć dziecko traktowania jedzenia jako sposobu na stres – np. częstując czekoladą „na uspokojenie".
Jak pomóc?
W czasie, gdy rodzinę dotykają duże zmiany (np. nowe dziecko, przeprowadzka itp.), pilnujcie regularnego i zdrowego odżywiania.
Zwracajcie uwagę na to, co dziecko je i jak się zachowuje. Niektóre zaburzenia są spowodowane praktykami oczyszczającymi – prowokowanie wymiotów, lewatywy itp.
Rozmawiajcie z dziećmi o istocie reklam – ucząc od małego sceptycznego podejścia do informacji w nich zawartych. Jeśli dziecko czytuje jakieś czasopismo – poświęcajcie czas, by też je przejrzeć i rozmawiajcie krytycznie o zawartości (zwłaszcza o artykułach, z których emanuje lękowa obsesja na punkcie odżywiania się). Uczcie dziecko akceptacji siebie. Chwalcie je i wzmacniajcie poczucie jego wartości. Unikajcie bycia wzorcem obsesyjnego podejścia do jedzenia - narzekania na kalorie, ciągłych diet itp. Nie bójcie się zwrócić o pomoc do specjalisty, jeśli widzicie objawy zaburzeń odżywiania.