Każda epoka odciska swe piętno na obliczu miasta przede wszystkim poprzez charakterystyczną architekturę. Poznań jest pod tym względem miastem bardzo interesującym. Tutaj przemiany wizerunku miasta odbijają się zarówno w czasie, jak i w przestrzeni. Przesuwając się wzdłuż równoleżnikowej osi wschód – zachód możemy prześledzić niemal wszystkie style architektoniczne, jakie na przestrzeni tysiąca lat występowały na naszym terenie! Najpierw jest katedra poznańska z najstarszymi przedromańskimi reliktami, datowanymi na X wiek, później średniowieczny gotyk reprezentowany przez elegancko wysmukły profil kościoła Najświętszej Panny Marii in Summo. Niespełna kilometr dalej napotykamy na imponujący swą arkadową loggią renesansowy ratusz – uznawany za jeden z najznakomitszych tego typu budynków w Europie, poza Hiszpanią i Włochami. Chwile wzruszeń estetycznych możemy przeżyć w monumentalnej barokowej farze poznańskiej albo w mniejszym, acz niepozbawionym uroku kościele oo. Franciszkanów. Idąc dalej na północ, napotkamy kompleks gmachów z XIX wieku w stylach historyzujących: neoklasycystyczne i neobarokowe gmachy Muzeum Narodowego, Biblioteki Raczyńskich i Biblioteki Uniwersyteckiej oraz budowla dawnej Akademii Królewskiej, czyli Auli Uniwersyteckiej w stylu neorenesansu północnego. Obok niej w dawnym „cesarskim city” wznoszą się jeszcze gmachy opery, dawnej Komisji Kolonizacyjnej na Fredry i największa bryła Zamku Cesarskiego, w stylu neoromańskim, nawiązującym do dawnych warownych zamków germańskich. Dalej jest jeszcze unikatowa secesja Jeżyc i Łazarza. Pewnym dysonansem w tym zwartym łańcuchu architektonicznych pokoleń jest poznański socrealizm. Nie są to tak wielkie kompleksy budynków, jak krakowska Nowa Huta czy warszawska Marszałkowska Dzielnica Mieszkaniowa. Jednak także w Poznaniu w latach 50. zbudowano kompleksy domów, realizujących postulaty realnego socjalizmu. Największe z nich znajdują się w ciągu: Wolnica – Solna – plac Wielkopolski – 23 Lutego – pl. Cyryla Ratajskiego – Libelta oraz słynne osiedle „C” przy ul. Chociszewskiego. Gmachy tu wzniesione cechuje socjalistyczny monumentalizm i specyficzne zdobnictwo, szerokie trakty i duże place, które miały sprzyjać przechodzeniu pochodów. Duża część tych budynków wzniesiona została z cegły, pochodzącej z rozbiórki pruskiego Fortu Winiary – Cytadeli.