7 grudnia liturgia Kościoła katolickiego wspomina św. Ambrożego – biskupa Mediolanu, jednego z czterech wielkich doktorów Kościoła zachodniego. Ambroży urodził się w Trewirze, ok. 340 r., w rodzinie chrześcijańskiej. Odebrał staranne wykształcenie i w 30. roku życia został namiestnikiem Ligurii i Emilii z siedzibą w Mediolanie. W 374 r. lud wybrał go na następcę zmarłego biskupa Auksencjusza, mimo że Ambroży był katechumenem. Cesarz Walentynian I oraz biskupi zaaprobowali wybór. W tej sytuacji Ambroży 30 listopada 374 r. przyjął chrzest, a 7 grudnia sakrę biskupią.
Ambroży był gorliwym pasterzem, opiekunem ubogich, doradcą cesarzy, wybitnym kaznodzieją i pisarzem. Jego dzieła: „O wierze”, „O Duchu Świętym”, „O tajemnicy Wcielenia Pańskiego” przyczyniły się do pokonania arianizmu. Nawrócił wielu pogan i heretyków, miał wpływ na nawrócenie św. Augustyna. Zmarł w Wielki Piątek 4 kwietnia 397 r. Jego relikwie znajdują się w kościele Sant’Ambrogio w Mediolanie, razem z relikwiami męczenników za wiarę, św. Gerwazego i Protazego – rzymskich żołnierzy, których ochrzcił.
Bazylika Sant’Ambrogio, której budowę bp Ambroży rozpoczął w 379 r., należy do najpiękniejszych świątyń Mediolanu. Prowadzi do niej otoczony kolumnadą czworokątny dziedziniec (atrium). Fasadę ujmują dwie nierównej wysokości dzwonnice. We wnętrzu zwraca uwagę m.in. sklepienie krzyżowo-żebrowe i bogato zdobiona romańska ambona. W centrum umieszczone jest cyborium z X w.; wsparte na czterech kolumnach i dekorowane scenami z życia Chrystusa i św. Ambrożego osłania bogato zdobiony złoty ołtarz z IX w. W krypcie pod prezbiterium spoczywają szczątki świętych Ambrożego, Gerwazego i Protazego.
Biskupowi Ambrożemu nie zabrakło miłości i męstwa, by nakłonić do pokuty cesarza Teodozjusza, z rozkazu którego w 390 r., w odwet za zamordowanie kilku urzędników cesarskich, zostało zabitych ponad 7 tys. mieszkańców Tesaloniki. O wydarzeniu tym grecki historyk Sozomen (+450), napisał: „Przybywszy do Mediolanu cesarz poszedł do kościoła, aby się pomodlić. Kiedy się znalazł przed bramą świątyni, wyszedł mu naprzeciw Ambroży, biskup tego miasta, i na oczach tłumu zebranych, chwyciwszy go za płaszcz purpurowy, powiedział: «Zatrzymaj się! Przecież człowiekowi zbrukanemu grzechem i z rękoma splamionymi krwią niesprawiedliwie przelaną nie godzi się przed dopełnieniem pokuty przekroczyć progu świętego, ani też uczestniczyć w tajemnicach Bożych». Cesarz, ogarnięty podziwem dla odwagi biskupa, zapadł w smutne zamyślenie i zawrócił dręczony żalem i wyrzutami sumienia. (...) Potem publicznie w kościele złożył wyznanie winy”.