Kameralna wspólnota

Cmentarz na Dębcu to jedna z piękniejszych poznańskich nekropolii. Przechodząc przez jego okazałą bramę, znajdujemy się w miejscu, gdzie ludzkie historie, których świadkami są nagrobne krzyże, przeplatają się z dziejami trzech parafii: Bożego Ciała, bł. Bogumiła i Ofiarowania Pańskiego.

Do końca lat 60 ub.w. na Msze św. i nabożeństwa mieszkańcy Dębca chodzili do kościołów pw. Zmartwychwstania Pańskiego i Świętej Trójcy, wybudowanych jeszcze przed II wojną światową. Kiedy jednak w 1969 roku władze zamknęły dębiecki cmentarz należący do parafii pw. Bożego Ciała, również w kaplicy cmentarnej zaczęto odprawiać Msze św. dla mieszkających w pobliżu wiernych. Stała się ona dla nich centrum życia liturgicznego.

U bł. Bogumiła
W tej sytuacji 9 czerwca 1971 r. abp Antoni Baraniak powołał przy tej kaplicy ośrodek duszpasterski pw. bł. Bogumiła. Parafia została ustanowiona dekretem abp. Jerzego Stroby 18 września 1984 r. Obecny proboszcz, ks. Józef Matuszewski, wyświęcony w 1977 r., sprawuje tę posługę od 1989.

Rozwijająca się parafia potrzebowała również pomieszczeń do prowadzenia duszpasterstwa i katechizacji. Budowę domu parafialnego wraz z probostwem rozpoczęto po pożarze dotychczasowej plebanii w 1990 r. W pracach wzięło czynny udział wielu parafian, a wspólny cel dodatkowo zintegrował młodą wspólnotę.

Krok w nowe tysiąclecie
Kiedy cmentarzowi przywrócono jego funkcję grzebalną i potrzebna była na nim kaplica, zapadła decyzja, by wybudować nowy kościół. Inwestycja ta została podjęta w maju 1999 r. według projektu autorstwa prof. Mariana Fikusa i Piotra Bartosika. Prace rozpoczęły się w marcu 1999 r. Kamień węgielny pod budowę kościoła poświęcił Jan Paweł II, podczas swojego pobytu na Łęgach Dębińskich w 1983 r.
Pierwsza Eucharystia w surowych murach świątyni została odprawiona 31 grudnia 2000 r.

– Poza poczuciem wielkiej dumy i radości z efektów ofiar i własnej pracy to wydarzenie miało dla parafian także wymowę symboliczną – mówi ks. proboszcz Józef Matuszewski. – Poświęciliśmy bowiem wtedy również nowe drzwi kościoła. Wychodząc przez nie po Eucharystii, wchodzili właściwie już w nowe tysiąclecie.

Nowy kościół, konsekrowany 2 lutego 2003 r. przez abp. Stanisława Gądeckiego, otrzymał tytuł Ofiarowania Pańskiego. Zachował jednak także przywilej odpustu w święto dawnego patrona, bł. Bogumiła, przypadające 10 czerwca.

„Miniaturowa” parafia
– Nasza parafia jest nieduża, wręcz kameralna – śmieje się ks. proboszcz. – Liczy bowiem tylko ok. 2500 mieszkańców, a jak na poznańskie warunki, to niewiele. Także wnętrze kościoła jest nieduże, na miarę parafii, sprzyjające skupieniu i modlitwie. Dzięki temu wszystkie wydarzenia przeżywane są bardzo wspólnotowo: razem cieszymy się, gdy rodzi się nowy parafianin i razem płaczemy, gdy ktoś umiera.

Wokół Eucharystii
Kształtowanie religijności i charakteru zaczyna się już od najmłodszych lat wśród kandydatów na ministrantów czy podczas wspólnego przygotowania niedzielnej Eucharystii przez dzieci i zespół muzyczno-wokalny. Zresztą opieki nad młodszymi i przekazywania im wiary podejmuje się młodzież z zespołu, jak również ministranci seniorzy, będący już studentami, czuwający nad całą służbą ołtarza, przebiegiem i przygotowaniem liturgii.

– Wszystkie nasze działania mają przede wszystkim prowadzić do Boga i w kierunku drugiego człowieka. Dlatego niezależnie od ich charakteru, w efekcie koncentrują się wokół Eucharystii. To jest centrum życia parafii – zwraca uwagę ks. proboszcz.

Zgodnie z tym założeniem, ducha modlitwy pielęgnują wspólnoty Żywego Różańca dorosłych i dzieci oraz Eucharystyczny Ruch Młodych. W prowadzenie adoracji, katechezę i rekolekcje włącza się również Akcja Katolicka, która wraz Radą Duszpasterską i parafialnym oddziałem Caritas podejmują wysiłek organizacji rozmaitych przedsięwzięć parafialnych. Wśród nich ks. proboszcz wymienia półkolonie odbywające się przy parafii już od wielu lat, dzięki pomocy Rady Osiedla, przygotowywanie paczek świątecznych dla dzieci z uboższych rodzin oraz pomoc jadłodajni dla ubogich, prowadzonej przy ul. Niegolewskich przez siostry franciszkanki Rodziny Maryi, przed świętami Bożego Narodzenia i Wielkanocy.

Pielgrzymie szlaki
Do parafialnej tradycji należą już pielgrzymki autokarowe, odbywane kilka razy do roku. Oprócz znanych sanktuariów, takich jak w Częstochowie czy Licheniu, ich celem są regionalne, nie tak głośne, a urokliwe i niezwykłe miejsca kultu.

– Te pielgrzymki pozwalają nam lepiej poznać siebie nawzajem oraz piękno i historię naszego kraju, zwłaszcza Wielkopolski. Stwarzają też możliwość wyciszenia się i modlitwy, gdy nie ma wokół tłumu pielgrzymów. Często w takich miejscach można naprawdę w szczególny sposób spotkać Boga. Jeździmy tak od 15 lat i nie brakuje ani miejsc do odwiedzenia, ani chętnych do wyjazdu – cieszy się przewodzący pątnikom ks. proboszcz.

W kolejnej prezentacji przedstawimy parafię pw. Świętej Trójcy w Poznaniu