W uroczystość św. Józefa, w marcu 1923 r., abp Jerzy Matulewicz powołał do życia Zgromadzenie Sióstr Służebnic Jezusa w Eucharystii. Pierwszy dom zakonny powstał w Drui na Wileńszczyźnie, a działalność sióstr skupiała się na prowadzeniu szkoły krawieckiej, przytułku dla ubogich, a także katechizacji i opieki nad stowarzyszeniami młodzieżowymi. Siostry pomagały również w prowadzeniu domów księży marianów.

Liczące czterdzieści dziewięć sióstr zgromadzenie stanęło w 1945 r. przed dylematem związanym z dalszą egzystencją i prowadzeniem działalności apostolskiej. W wyniku układów jałtańskich Polsce odebrano Wileńszczyznę, a ponieważ władze ZSRR nie były przychylne Kościołowi katolickiemu, podjęto decyzję o wysłaniu 26 sióstr do Polski, w poszukiwaniu nowych placówek.
Jednym z nowych miejsc działalności eucharystek w Polsce stało się Dąbie n. Nerem. Trzeciego kwietnia 1946 r. w magistracie miasta odbyło się spotkanie z udziałem burmistrza Laskowskiego, proboszcza ks. S. Piwnickiego i innych przedstawicieli władz lokalnych. Zaproszonym na spotkanie siostrom powierzono m.in. prowadzenie przedszkola, domu dziecka, przytułku dla starców, kursu krawieckiego, a także nauczanie religii w szkołach w Dąbiu, Karszewie i Tarnówce. Zakonnice podjęły się pracy, z wyjątkiem prowadzenia przytułku dla starców. Pierwszym domem zgromadzenia w Dąbiu stała się poewangelicka plebania.
W ramach pracy apostolskiej wśród dziewcząt siostry prowadziły w Dąbiu (w latach 1947-49) pracownię szycia i robót ręcznych. W ciągu roku w kursie takim uczestniczyło blisko 70 dziewcząt. Większość z nich należała do Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej i Kół Różańcowych.
Innym dziełem prowadzonym przez siostry był dom dziecka. W przygotowanym i wyposażonym mieszkaniu znalazło schronienie 35 dzieci (na początku były to przeważnie dzieci narodowości niemieckiej). Kierownictwo nad placówką sprawowała s. Józefa Żuk. Nie był to długi okres pracy, wyniósł niespełna trzy lata. Otwarcie domu odbyło się 2 czerwca 1946 r., likwidacja nastąpiła w kwietniu 1949 r. Dzieci przewieziono do innych placówek. Niektóre z nich utrzymywały kontakt z siostrami - najczęściej listowny.
W roku szkolnym 1946/47 udało się siostrom uruchomić przedszkole, do którego uczęszczało początkowo około stu dzieci, jednak ze względu na warunki lokalowe ich liczbę ograniczono do z górą siedemdziesięciu. Zajęcia realizowano zgodnie z przewidzianym programem, a dzieci, w zależności od grupy, przebywały w przedszkolu pięć lub dziewięć godzin. (cdn.)