Święty Kościół grzeszników

W codziennej modlitwie, odmawiając Skład Apostolski, wyznajemy wiarę w "święty Kościół powszechny". W dokumentach kościelnych, w katechizmach i książkach teologicznych znajdujemy bardzo często określenie: "Kościół święty". Nie jest jednak łatwo wierzyć w świętość Kościoła, gdy na co dzień dostrzegamy tyle słabości, błędów i grzechów wśród jego członków. Również historia dostarcza nam dowodów, że obraz Kościoła świętego bywał niejednokrotnie zniekształcany poprzez złe postępowanie tych, którzy do Kościoła należeli, a nawet tych, którzy z urzędu byli jego przedstawicielami.
Kościół nie jest zgromadzeniem ludzi idealnych, pozbawionych wszelkich wad i niedociągnięć charakteru. Należą do niego ludzie słabi i grzeszni. Istniały na przestrzeni dziejów próby stworzenia Kościoła wolnego od wszelkiej skazy i grzechu. Dlatego usiłowano usuwać z niego grzeszników. Wysiłki te nie znalazły jednak uznania Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, który zważał na przestrogę Ewangelii, że nie wolno zbyt pochopnie wyrywać chwastów z pszenicy. Trzeba - zgodnie ze wskazaniem Chrystusa - pozwolić obu rosnąć do czasu żniwa, czyli do dnia sądu. Kościół zważał również na słowa Pisma Świętego przypominające, że wszyscy ludzie są grzesznikami i potrzebują Bożego miłosierdzia.
Mimo to wiara każe nam widzieć w świętości jeden z najistotniejszych wymiarów Kościoła. Kościół jest święty, bo święty jest Bóg, który powołuje swój lud ze wszystkich narodów, aby uczestniczył w Jego świętości. Kościół jest święty, gdyż jego Założycielem jest Jezus Chrystus; jest święty, gdyż mieszka i działa w nim Duch Święty, sprawca świętości Kościoła.
Z tej istotowej, obiektywnej, świętości Kościoła wynikać powinna świętość etyczna poszczególnych jego członków. Świętość jest zadaniem dla wszystkich chrześcijan. Ludzie, którzy są przez Kościół ogłaszani jako święci, mają jedynie przypominać o powszechnym powołaniu do świętości i wskazywać drogę, na której jej osiągnięcie jest możliwe.
Dla świętości etycznej, indywidualnej, decydujące jest wypełnianie pierwszego i najważniejszego przykazania, w którym mieszczą się wszystkie inne i cała nauka moralna Kościoła: miłość Boga nade wszystko i miłość bliźniego jak siebie samego. Żyją wśród nas ludzie wypełniający to przykazanie w sposób radykalny i heroiczny. Takich ludzi Kościół wynosi często na ołtarze. Są wśród nich ludzie żyjący współcześnie, tacy jak bł. Matka Teresa z Kalkuty, św. Ojciec Pio czy św. Gianna Molla, kanonizowana przez Jana Pawła II w ubiegłym miesiącu.
Kościół jest więc święty w swojej istocie, chociaż w swoich członkach jawi się często jako grzeszny i błądzący. Ponieważ Chrystus żyje i działa w Kościele przez swojego Ducha, Kościół jest święty, nieomylny w nauczaniu wiary i obyczajów, niezwyciężony. Ponieważ składa się z niedoskonałych ludzi, posiada ludzkie słabości i wady. Dlatego ciągle potrzebuje oczyszczenia i odnowy, dlatego podejmuje ustawicznie pokutę i codziennie modli się do swego Pana: Odpuść nam nasze winy. Dlatego też Zgromadzenie Eucharystyczne - Msza Święta, w odróżnieniu od większości ludzkich zgromadzeń, które rozpoczynają się od wyliczania osiągnięć i sukcesów w okresie sprawozdawczym, przypisując niejednokrotnie winy i niepowodzenia innym, rozpoczyna się aktem pokuty: wyznaniem własnych win i uderzeniem się we własną pierś.