Porto to drugie co do wielkości miasto Portugalii. Położone jest niezwykle malowniczo, na wzgórzach, nad rzeką Duoro. Po drugiej stronie brzegu znajduje się Vila Nova da Gaia (dawniej Duoro Gaia). Miasto powstało w 1253 roku z inicjatywy Alfonsa III, który nie mógł dogadać się z biskupem Porto w sprawie pobierania ceł przewozowych i postanowił założyć konkurencyjny port. Dziś miasto pełni funkcję przedmieścia Porto, choć jest niezależne. To tutaj powstają wina porto. Do 1987 roku lokalni producenci cieszyli się wyłącznym prawem wytwarzania słynnego trunku. Z tej strony rzeki Duoro rozpościera się wyjątkowy widok na nadbrzeżną część Porto – Ribeirę. Położona na wzgórzu, składającą się z wyrastających jeden po drugim kolorowych domów i ciasnych, wijących się między nimi uliczek, wpisana została w 1996 roku na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Porto to również ważny ośrodek akademicki. Znajduje się tu największy uniwersytet w kraju.
Katedra
Szlak wiodący wzdłuż wybrzeża z Porto do Santiago de Compostella zaczyna się przy katedrze. Wygląd Sé, jak określają Portugalczycy katedrę, może nieco zaskakiwać. Przypomina bardziej twierdzę niż kościół. Skojarzenie jest jak najbardziej słuszne. Katedra powstała bowiem w XII–XIII wieku jako budowla romańska o charakterze obronnym, na miejscu zamku Swewów. Budynek stoi na najwyższym wzniesieniu nad rzeką. Mimo wielokrotnych zmian w architekturze wciąż widać romańską surowość. Wnętrze ma układ trójnawowej bazyliki. Duże wrażenie robią XIV-wieczne krużganki klasztoru wyłożone barokowymi azulejos z pierwszej połowy XVIII wieku.
Torre dos Clérigos
Charakterystyczna, smukła, dostojna wieża znajdująca się przy Rua dos Clérigos to Wieża Kleryków. Jest najwyższą wieżą Portugalii, mierzy 75,6 m. Wykonana została z ciemnego granitu, ma aż sześć kondygnacji. Warto wejść na wąską platformę, pokonując przy tym 225 stopni, skąd rozciąga się piękny widok na miasto. Szczególnie urokliwy jest widok na południe – na czerwone dachy ściśniętych na niewielkiej przestrzeni domów Ribeiry.
Najwęższy dom
Naprzeciwko uniwersytetu znajdują się dwa kościoły: Igreja das Carmelitas i Igreja do Coma. Pierwszy, barokowo-klasycystyczny, pochodzi z pierwszej połowy XVII w. Drugi, młodszy, jest jednak znacznie cenniejszy, przedstawia styl rokokowy. Największe wrażenie robi jednak dekoracja azulejos na ścianie zewnętrznej z początku ubiegłego stulecia, przedstawiająca założenie zakonu karmelitów na górze Karmel. Jest to jedna z największych ozdób tego typu w kraju. Kościoły stoją obok siebie, ale nie mają wspólnych ścian, ponieważ zabraniało tego ówczesne prawo budowlane. Oddziela je przylegający do nich niezwykle wąski budynek, mniej więcej metrowej szerokości. Pełnił funkcje mieszkalne do lat 80. minionego wieku. Z całą pewnością zamieszkujące go osoby musiały być odporne na klaustrofobię.
Ponte de Dom Luis I
Porto z drugim brzegiem Duoro łączy wyjątkowy most. Dwupoziomowa konstrukcja z kutego żelaza wygląda jak przeniesiony z Paryża element wieży Eiffla. Skojarzenie uzasadnione, ponieważ konstrukcję zaprojektował pod koniec XIX wieku uczeń Gustave’a Eiffela, Teofil Seyrig.
Igreja de São Francisco
Kościół św. Franciszka nie spełnia obecnie funkcji sakralnych. Z pierwotnego wystroju kościoła niewiele się zachowało. To, co budzi zachwyt, to niezwykłe wnętrze stanowiące przykład portugalskiego talha dourada z okresu rokoko. Na złocenia girland, kolumn, filarów i figur zużyto 200 kg złota. W kościele znajduje się tzw. Drzewo Jozuego, plastyczne wyobrażenie genealogii Jezusa.
Dworzec São Bento
Do Bragi warto wybrać się pociągiem. Będzie to okazja, by odwiedzić leżący nieopodal katedry dworzec, zbudowany na miejscu dawnego klasztoru. Pochodzący z początku XX wieku budynek wyłożony jest wewnątrz azulejos autorstwa Jorge Colaçy. Jest ich 20 tys., a przedstawiają m.in. wydarzenia historyczne, zwyczaje ludowe i dawne środki lokomocji.
Braga jest jednym z najbardziej religijnych miast Portugalii. Tu odbywają się najciekawsze krajowe uroczystości kościelne, jak choćby kolorowa procesja podczas Semana Santa (Wielki Tydzień). Ustanowienie biskupstwa w Bradze wpływało na kształt chrześcijaństwa na całym Półwyspie Iberyjskim. Przez 600 lat biskupi mieli prawo używać tytułu prymasa Hiszpanii, co rodziło konflikty m.in. z biskupami Toledo. W mieście znajduje się wiele kościołów i miejsc wartych odwiedzenia, jednak największa atrakcja znajduje się poza granicami miasta, na obrzeżach zalesionych wzgórz. Jest to kompleks kościelny Bom Jesus ze słynnymi barokowymi schodami, zdobiącymi niejeden przewodnik po Portugalii.
Katedra w Bradze
Tu znajduje się najstarsza katedra w Portugalii. Wśród Portugalczyków funkcjonuje nawet powiedzenie: „stary jak katedra w Bradze”. Pierwotnie stał tu kościół Wizygotów, następnie mauretański meczet. Katedra w obecnym kształcie pochodzi z lat 1096–1109. Z romańskiego pierwowzoru zachował się portal. Kościół był wielokrotnie rozbudowywany, dlatego nie ma jednorodnej bryły. Najbardziej efektownie wygląda od zachodniej strony: dwie symetryczne wieże z ażurowymi wykończeniami i barokowy szczyt frontonu. Z całą pewnością warto wejść do środka, a jeśli wystarczy czasu (i pieniędzy) także do skarbca.
Symbolem Bragi jest figura Nossa Senora do Leite, czyli Matki Bożej Karmiącej, choć bardziej doslownie należałoby przetłumaczyć: Mlecznej. Wykonana została w 1519 r. prawdopodobnie przez farncuskiego artystę Nicolau de Chanterene, który stał się bardzo popularnym rzeźbiarzem w Portugalii. Pracował m.in. w klasztorze Hieronimów w Belem w Lizbonie, w którym wyrzeźbił królewskie portrety. Oryginalna figura Maryi znajduje się w skarbcu, a jej doskonałą replikę można zobaczyć na ścianie katedry przy Rua de Nossa Senhora do Leite.
Bom Jesus de Monte
Inicjatorem powstania tego najsłynniejszego miejsca pielgrzymkowego Portugalii był w 1772 roku arcybiskup Bragi. Nie wiąże się z tym żaden cud ani widzenie, zadecydowały raczej względy estetyczne – piękna, zalesiona okolica.
Centralną częścią kompleksu jest kościół na szczycie Monte Espinho. Wnętrze jest bardzo proste, dominują cechy barokowe i klasycystyczne. Za kościołem rozciąga się park z niewielkim jeziorem.
Paradoksalnie od samego kościoła ciekawsze są schody, a w każdym razie wzbudzają większe zainteresowanie turystów. Są przykładem baroku i rokoko. Zaczynają się u stóp wzgórza barokowym portykiem, dalej prowadzą w formie Kalwarii, usłanej kapliczkami, aż do tarasu z fontanną z herbem Portugalii, z którego wypływa woda. Tu zaczyna się najciekawsza część podejścia, tzw. Escadaria dos Cinco Sentidos, czyli Schody Pięciu Zmysłów. Posągi, inskrypcje i fontanny na pięciu podestach symbolicznie odwołują się do zmysłów człowieka. Od ostatniego tarasu do kościoła wiedzie ostatni odcinek – Escadaria das Três Virtudes (Schody Trzech Cnót).
Schody liczą 577 stopni. Niektórzy pielgrzymi pokonują je na kolanach.
Kolejka linowo-szynowa
Zasługuje na szczególną uwagę z dwóch powodów. Po pierwsze jest najstarszą kolejką (funicular) zbudowaną na Półwyspie Iberyjskim (1882 r.). Po drugie, charakteryzuje ją unikatowy napęd przy pomocy wody. Tym samym jest to najstarszy na świecie transport, w którym zastosowano system przeciwwagi wodnej, i wciąż funkcjonuje.