Jest to przepowiadanie Jezusa Zmartwychwstałego w kontekście tych wydarzeń, które do zmartwychwstania prowadzą. Począwszy od namaszczenia Duchem Świętym i mocą, gdy rozpoczynał działalność publiczną poprzez nauki, znaki i cuda, które zdziałał, ujawniając swoją Boską wszechmoc aż do wydarzeń centralnych, czyli śmierci w Jerozolimie, zmartwychwstania i ukazania się uczniom. Tymże uczniom Jezus polecił dawać świadectwo, czyli przedstawiać Jezusa jako żyjącego, który przez zmartwychwstanie zwyciężył śmierć.
Ten wzór apostolskiego kazania zapisany jest wielokrotnie w innych tekstach. Św. Paweł pisze do Koryntian, że głosił im Ewangelię Chrystusa, w którego uwierzyli. On umarł za nasze grzechy, został pogrzebany i zmartwychwstał dnia trzeciego - zgodnie z Pismem. Ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu i więcej niż pięciuset braciom (por 1 Kor 15, 3-5). Tę prawdę apostołowie przekazywali pierwszym gminom. Nauczanie polega więc na wprowadzaniu braci we wspólnotę Kościoła tak, jak przyłączali się do Chrystusa pierwsi uczniowie.
Św. Jan w rozdziale 20 i 21 – fragment tych tekstów czytamy dzisiaj, w Niedzielę Wielkanocą - dokładnie opisuje drogę wiary – rozpoznanie żywego Chrystusa. Maria Magdalena próbowała wyjaśnić pusty grób kradzieżą ciała Chrystusa. Natomiast Piotr i Jan użyciem podwójnego czasownika: „zobaczyć” i „ujrzeć”. Słowa te mówią o rodzeniu się wiary w sercach apostołów.
„Zobaczyć” to znaczy stwierdzić fakt, nie zastanawiając się głębiej nad jego treścią. „Ujrzeć” to znaczy w poznanym fakcie dopatrzyć się całej treści tego wydarzenia. To jest odpowiedź, którą przez wieki daje Kościół każdemu, kto stawia pytanie o przyczynę pustego grobu. Uwierzyć oznacza przyjąć żywego Chrystusa.
Pusty grób jest najbardziej eksperymentalnie sprawdzalnym argumentem na to, że Chrystus żyje. Św. Jan podkreśla, zwłaszcza w scenie z apostołem Tomaszem, wiarę, która przyjmuje Chrystusowe Zmartwychwstanie jako najbardziej racjonalną postawę ze strony człowieka. W program dochodzenia do wiary jesteśmy wpisani także my - wiara łączy nas z Chrystusem zasiadającym po prawicy Boga.
Głoszenie Ewangelii więc nie ogranicza się tylko do przedstawienia jakiegoś zasobu wiedzy o wydarzeniach z dawnych lat. Dlatego na Wielkanoc nie spotykamy się w bibliotekach i na sesjach naukowych, lecz uczestniczymy jako wspólnota w Zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, tzn. łączymy się z Nim w Jego Ciele przez Komunię Świętą.
Religia chrześcijańska buduje wspólnotę braci zjednoczonych osobą żywego Zbawiciela.