W kodeksie pracy rozdział II poświęcony jest w całości zasadom obowiązującym w polskim prawie pracy. Należą do nich takie zasady, jak poszanowanie dóbr osobistych człowieka, prawo do godziwego wynagrodzenia, prawo do wypoczynku, a także zakaz dyskryminacji.
Ponadto w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej przepisy kodeksu pracy zostały dostosowane do wymogów prawa wspólnotowego.
Dzięki nowelizacji kodeksu pracy wprowadzono zakaz dyskryminacji w zatrudnieniu, obowiązek pracodawcy informowania pracowników o warunkach zatrudnienia, przepisy regulujące czas pracy i długość urlopów wypoczynkowych, uregulowanie kwestii zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy, zatrudnienia na czas określony oraz zatrudnienia pracowników skierowanych do pracy na terytorium Polski z państwa będącego członkiem Unii. Obecnie w kodeksie pracy istnieje już zapis o tym, że pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków, dotyczy to w szczególności równego traktowania mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu.
Postanowienia regulaminów pracy, układów zbiorowych, statutów naruszające wymienione wyżej zasady są nieważne. Pracodawcy ponoszą z tego tytułu konsekwencje prawne.
Równe traktowanie mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu oznacza w praktyce powstrzymywanie się pracodawcy od bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji ze względu na płeć w zakresie nawiązywania i rozwiązywania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania, dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji. Ponadto w kodeksie pracy jedną z podstawowych zasad prawa pracy jest zasada niedopuszczalności jakiejkolwiek dyskryminacji w zatrudnieniu ze względu na wiek, niepełnosprawność, pochodzenie rasowe, narodowość, przekonania polityczne lub religijne oraz przynależność związkową.
Pojęcie dyskryminacji zostało też rozszerzone ze względu na orientację seksualną oraz poprzez objęcie jego zakresem znaczeniowym pojęcia molestowania seksualnego.