PREZBITERIUM (gr. presbyteros – starszy; pierwotna nazwa przewodniczącego gminy chrześcijańskiej dzisiaj nazywanego częściej księdzem lub kapłanem) – przestrzeń kościoła przeznaczona dla duchowieństwa, w której znajduje się ołtarz, głosi się Słowo Boże i gdzie pełnią swoje funkcje: prezbiter, diakon i inni usługujący (ministranci, lektorzy itp.). Według norm liturgicznych prezbiterium powinno być wyodrębnione z wnętrza kościoła przez podwyższenie albo przez odmienną formę i wystrój. Często oddziela się tę przestrzeń balustradą (tzw. balaskami). Jego rozmiary powinny być takie, by swobodnie można było celebrować tam Eucharystię i zapewnić jej widoczność z każdego miejsca w kościele. Przed Soborem Watykańskim II prezbiterium było zawsze skierowane na wschód i zamknięte apsydą lub prostą ścianą. Jego układ mógł być wzbogacony obejściem, wieńcem kaplic. Po Soborze Watykańskim II centralne miejsce prezbiterium zajmuje Stół Pański, czyli ołtarz. Oprócz tego znajdują się tam stalle (bogato zdobione ławki dla duchownych – np. kapituły kanoników) i inne meble oraz sprzęty liturgiczne omawiane w słowniku liturgicznym (ołtarz, ambona, miejsce przewodniczenia, krzesła dla ministrantów). Słowem „prezbiterium” określa się także ogół kapłanów danej diecezji lub kraju.