KIELICH – jest określany jako pierwsze i najczcigodniejsze z naczyń liturgicznych. Ewangelie zgodnie przekazują, że Jezus Chrystus używał kielicha podczas Ostatniej Wieczerzy. W pierwotnym Kościele używano kielichów glinianych, drewnianych, szklanych. Gdy skończyły się prześladowania, gminy chrześcijańskie starały się o to, by naczynia liturgiczne były wykonywane z najcenniejszych materiałów, stąd w późniejszym czasie kielichy z brązu, srebrne i złote, ozdabiane drogimi kamieniami, stanowiły często prawdziwe dzieła sztuki. Pierwotnie miały kształt kubków, potem ze względu na większą liczbę uczestników liturgii kielichy powiększono i dla wygody zaopatrywano w ucho. Wtedy przypominały bardziej dzbanki. Według współczesnych przepisów liturgicznych, kielich powinien być wykonany z trwałych materiałów i przynajmniej wewnętrznie pozłocony. Należy go otaczać szacunkiem i utrzymywać w czystości. Przed Mszą św. kielich wraz z tzw. bielizną kielichową, nakryty specjalnym welonem, wynosi się z zakrystii (zawsze osobno) i umieszcza na stoliku przy ołtarzu. Na stole ołtarzowym stawiają go ministranci podczas przygotowania darów, a odnoszą z powrotem na stolik i nakrywają welonem po puryfikacji.
SPROSTOWANIE: We współczesnej teorii przepowiadania wprowadzono rozróżnienie homilia – kazanie nie na podstawie treści, ale czasu i miejsca. W czasie Eucharystii głoszona jest zawsze homilia, poza nią kazanie. Za nieścisłość osoby zainteresowane przepraszam.
xjz