W sierpniu br. upłyną 24 lata od śmierci znanego poznańskiego duszpasterza, spowiednika, kaznodziei i rekolekcjonisty, Sługi Bożego księdza prałata Aleksandra Woźnego. Tego niezwykle cenionego kapłana – a obecnie kandydata do beatyfikacji – już za życia nazywano „świętym proboszczem”.
Od 1945 do 1983 r., a więc przez 38 lat, był on gospodarzem poznańskiej parafii pw. św. Jana Kantego. Obdarowany charyzmatem Maryjnym, uchodził za znawcę tajników życia wewnętrznego i za człowieka głębokiego zawierzenia. Promował ideę osobistego oddania się pod opiekę Maryi i wskazywał, za św. Teresą od Dzieciątka Jezus, że do świętości należy dążyć „małą drogą”, bo sami jesteśmy jak dzieci i własnymi siłami niewiele możemy zdziałać.
Śladami jego nauczania
Dzięki Wydawnictwu Kontekst mamy obecnie możliwość zaznajomienia się z częścią jego bogatej spuścizny duchowej. Ks. Woźny głosił bowiem liczne konferencje ascetyczno-moralne, w których przywoływał przykłady biblijne i świętych Kościoła. Trzy części opublikowanych „Rozważań” to zbiór nauk rekolekcyjnych, wygłoszonych przez niego w różnych latach w okresie Wielkiego Postu, w poznańskiej parafii pw. św. Jana Kantego. Ostatnia z nich pochodzi z marca 1983 r., a więc na kilka miesięcy przed jego odejściem do Pana.
Postać autora „Rozważań” godna jest przypomnienia, bo był to kapłan niezwykły.
Więzień nazizmu i komunizmu
Urodził się 25 czerwca 1910 r. w podpoznańskim Uzarzewie, a kształcił się w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Po jego ukończeniu w 1928 r. zgłosił się do seminarium duchownego, a w 1933 r. przyjął święcenia kapłańskie i został wikarym u św. Stanisława Kostki w Poznaniu. Potem został wikariuszem w parafii katedralnej, a w 1938 r. został przeniesiony do Borku niedaleko Gostynia.
W 1940 r. aresztowano go; początkowo osadzony w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie, potem trafił do Dachau. Po wyzwoleniu obozu powrócił do Poznania i wkrótce mianowano go administratorem parafii pw. św. Jana Kantego. Po adaptacji drewnianego budynku na tymczasową świątynię ofiarował całą parafię Miłosierdziu Bożemu, umieszczając w ołtarzu głównym obraz namalowany wedle wizji wielkiej polskiej mistyczki, czczonej obecnie w całym świecie, św. s. Faustyny. 13 lutego 1950 r. ks. Woźny streścił z ambony list pasterski, którego odczytania zabroniły władze komunistyczne. Został aresztowany i blisko dziesięć miesięcy spędził w więzieniu.
Spowiednik, kaznodzieja, rekolekcjonista
Otwarty na dzieło odnowy Kościoła, zainicjowane przez Sobór Watykański II, z życzliwością patronował kolejnym wspólnotom powstającym na terenie parafii. Należał do promotorów aktywności ludzi świeckich w Kościele. Był także znakomitym kaznodzieją, a jego kapłańskie posługiwanie nie zamykało się w obrębie parafii: był krajowym duszpasterzem kobiet i prowadził liczne rekolekcje, również dla kapłanów i osób zakonnych.
Jako niezwykle ceniony, niestrudzony spowiednik, przyciągał rzesze penitentów z wielu parafii, a także z innych miast, oczekując na nich w konfesjonale, nierzadko od wczesnego poranka do późnych godzin wieczornych. Powiadano o nim, że miał zdolność czytania sumień, że jego pouczenia były głębokimi diagnozami dusz ludzkich, a zadawane pokuty – niekonwencjonalne. I właśnie z tego powodu w 1980 r. uczestniczył w rzymskim Synodzie Biskupów, poświęconym sakramentowi pojednania. W latach 70. XX w. rozpoczął starania o budowę nowego kościoła. Zmarł 21 sierpnia 1983 r. Podczas pogrzebu na cmentarzu górczyńskim w Poznaniu, w którym uczestniczyły tłumy wiernych, odczytano jego testamentalny „List do parafian”.
[Naukom zawartym w pierwszej części „Rozważań” patronują: św. Jan Sarkander, Łazarz i Zacheusz. Część druga to zbiór zatytułowany: „Ostatni szeląg”, „Moja odpowiedź” oraz „Szata i uśmiech”. Natomiast w części trzeciej znalazły się nauki o charakterze eschatologicznym: „Wróg Chrystusa i naszego zbawienia”, „Gotuj się na przyjście Pana”, i „Ona zetrze głowę twoją”.]