Cyborium (puszka) i custodia – to naczynia służące do przechowywania lub przenoszenia Najświętszego Sakramentu (cyborium z łac. ciborium – czara, kielich, z gr. kibōrion – nasiennik lotosu indyjskiego, czarka mająca jego kształt, custodia – z łac. custodire – strzec). W cyborium umieszczonym w tabernakulum przechowuje się tzw. małe komunikanty przeznaczone do rozdzielania wiernym. To naczynie liturgiczne w historii miało różne rozmiary i kształty. W okresie baroku przybrało kształt zamykanego pucharu, w której to formie używane jest do dzisiaj. Na puszkę nakłada się sukienkę, potocznie zwaną welonem, jako znak czci dla Najświętszego Sakramentu. Sukienka ta, często misternie haftowana, obowiązuje od 1614 roku i jest przepisana przez Rytuał Rzymski. Możliwa jest adoracja Najświętszego Sakramentu w cyborium wystawionym na ołtarzu. Nazwą cyborium określa się niekiedy obudowę z drewna, kamieni, metali szlachetnych, w kształcie baldachimu nad ołtarzem (najczęściej głównym), symbolizującą grób Chrystusa. Cyborium budowano też nad chrzcielnicą lub grobami i relikwiami świętych (tzw. konfesja). Custodia to mała puszka (czasami w kształcie domku), w której przechowywana jest konsekrowana Hostia przeznaczona do wystawienia w monstrancji. Naczynia liturgiczne powinny być wykonane z trwałych i szlachetnych materiałów oraz pozłacane przynajmniej w miejscu, w którym stykają się z Najświętszym Sakramentem.