Wielki Poniedziałek, 310 kwietnia
Iz 42,1-7; J 12,1-11
„Ubogich zawsze macie u siebie, ale Mnie nie zawsze macie”
Chrześcijaństwo jest religią służby. Jezus pokornie wypełnia wolę Ojca. Jako Mesjasz przychodzi do każdego z nas. Rozpoznać w Nim Zbawiciela może jedynie człowiek wierzący, który nie oczekuje na spektakularne znaki, ale uważnie słucha słów Pana. Potrzeba nam wrażliwości i umiejętności odczytywania znaków danych od Boga. A gdy nadejdzie czas wypełnienia Jego obietnic, wyjdźmy Mu naprzeciw i ugośćmy tym, co mamy najlepszego. Dlatego dbajmy o bogactwo serca, byśmy nie rachowali własnych uczynków miłości. Służmy z pokorą, nie oczekując niczego w zamian.
Wielki Wtorek, 11 kwietnia
Iz 49,1-6; J 13,21-33.36-38
„Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą”
Człowiek jest zbyt słaby. Żaden z uczniów Chrystusa nie byłby w stanie dźwigać ciężaru zbawienia świata. Jezus pozostaje sam w obliczu nadchodzącej godziny śmierci. Odczuwa wzruszenie i lęk. Widzi grzeszność tych, z którymi spożywa wieczerzę. Gorzki jest smak chleba w obliczu zdrady. Jednak Judasz go kosztuje. Wybiera szybki zysk, wyłączając się z kręgu apostołów. Ale nawet Piotr, który ma być opoką Kościoła, nie potrafi dotrzymać kroku swemu Mistrzowi. Blask mesjańskiej światłości ma dotrzeć po krańce ziemi, do wszystkich ludzi, także do pogan.
Wielka Środa, 12 kwietnia
Iz 50,4-9a; Mt 26,14-25
„Jeden z was Mnie zdradzi”
Strzeżmy się przed dramatem Judasza, bowiem większa odpowiedzialność moralna spoczywa na tych, którzy dostąpili łaski wiary, a mimo to odrzucili Boga. Zdrada miłości czyni serce człowieka zatwardziałym, zaślepionym egoistyczną żądzą mamony. Złuda posiadania nie trwa długo. W rzeczywistości nic prócz źródła łaski nie jest w stanie wypełnić wewnętrznej pustki. Jedynie zażyła więź z Bogiem nadaje życiu sens. Stajemy się przez nią świadomi siebie i celu, do którego podążamy. Wówczas nawet szykany nie są w stanie odwieźć nas od prawdy ostatecznej.
Wielki Czwartek, 13 kwietnia
Wj 12,1-8.11-14; 1 Kor 11,23-26; J 13,1-15
„Do końca ich umiłował”
Jezus bardzo obrazowo nakreśla nam program życia, którego centrum powinna stanowić Eucharystia. Ona daje nam duchową moc i chroni przed działaniem złego. Jest także sakramentalnym znakiem ofiary Chrystusa, który przyszedł na ziemię ze względu na człowieka. Skoro wszechmogący i odwieczny Bóg umywa nam nogi, a nawet pozwala poniżyć się swym oprawcom, to tym bardziej Jego uczniowie wezwani są do czynów służebnej miłości. Krew Zbawiciela obmywa nasze winy i usposabia nas do wejścia do Królestwa Niebieskiego. Zatem pochylmy głowy na działanie wody żywej.
Wielki Piątek, 14 kwietnia
Iz 52,13-53,12; Hbr 4,14-16; 5,7-9; J 18,1-19,42
„Oto Człowiek”
Bóg wyniósł człowieka ponad wszelkie stworzenie, obdarzając go rozumem i wolnością. Ludzka przewrotność zniszczyła stan pierwotnej harmonii, wnosząc na świat grzech. Stwórca, nie chcąc naszej zagłady, posyła swego Syna, by stał się jednym z nas. W ten sposób człowiek niezasłużenie został jeszcze bardziej wywyższony. Gdy wreszcie przyszła godzina naszego odkupienia, Chrystus skonał na drzewie krzyża. Za sprawą Bożej miłości, uprzedzającej nasze zasługi, „mamy arcykapłana (…) doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu”.
Wielka Sobota, 15 kwietnia
Wj 14,15-15,1; Rz 6,3-11; Mt 28,1-10
„Tam Go ujrzycie, jak wam powiedział”
Nie umierajmy dla grzechu, lecz żyjmy dla Boga! On sam ukazał nam drogę do nieba. Świadomość podążania do królestwa niebieskiego powinna napawać nas wielką radością. Grób jest pusty! Nie musimy obawiać się śmierci, gdyż dostaliśmy możliwość ostatecznego wyzwolenia się z jej więzów. Zatem zawierzmy zapewnieniom Chrystusa. Nie szukajmy sensu pośród głuchych kamieni, lecz posilajmy się pokarmem duchowym, który jest zadatkiem wieczności. Niech umrze stary człowiek, a zmartwychwstanie wolny od grzechu. Nieśmy światu pokój i nadzieję, głosząc Ewangelię życia.
Rozważania na dzień powszedni są przygotowywane wspólnie z miesięcznikiem homiletycznym „Biblioteka Kaznodziejska”, rok założenia 1906