Cecha obiektywności prawa naturalnego jest jedną z najważniejszych cech i zarazem najbardziej kontrowersyjnych współcześnie. Przypomnijmy, że prawo naturalne jawi się jako ład moralny. Wyrasta on z rzeczywistego podłoża racjonalnej natury ludzkiej i jest wyższy od woli poszczególnych jednostek czy całych zbiorowości. Jest także niezależny od tej woli. Pozwala natomiast wszystkim ludziom rozpoznać w sobie jako w obiektywnym, niezmiennym i powszechnym porządku naturalnym rzeczywistość niejako "odgórną". Stanowi ona źródło i podstawę uprawnień i zobowiązań osoby ludzkiej jako podmiotu działania. Ich wyrazem i imperatywem jest sfera sumienia ludzkiego.
Takie ujęcie prawa naturalnego zakłada pewien sposób rozumienia rzeczywistości określanej mianem "natury". Można je określić jako pewną stałą i niezmienną strukturę nadaną człowiekowi wraz z jego zaistnieniem, tak by stanowiła ona zasadę i odgórnie funkcjonującą normę działania owej istoty. O ile w istotach poniżej-ludzkich natura jest rzeczywistością zamkniętą w sobie i stanowi ścisły związek ze światem - środowiskiem, o tyle natura ludzka jest bardziej otwarciem człowieka na transcendencję w procesie osobowego dialogu.
Obiektywność prawa naturalnego wskazuje na istnienie porządku i autorytetu transcendentnego względem człowieka. Takiego porządku nie można traktować neutralnie - przeciwnie, jest on zobowiązujący. Wynika z tego, że natura ludzka nie jest względem rozumu i wolnej aktywności człowieka czymś w rodzaju bezkształtnego tworzywa. Funkcją rozumu w tym kontekście nie może być tworzenie prawa moralnego, lecz jego odczytywanie i uznawanie.