Heroiczny kapłan

Urodził się 12 sierpnia 1905 r. w Dubinie w Wielkopolsce, w powiecie rawickim. Dzieciństwo i wczesne lata młodzieńcze przeżył pod zaborem pruskim. Gimnazjum i studia teologiczne odbył już w niepodległej Polsce. W 1930 r. po ukończeniu Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu otrzymał święcenia kapłańskie. Jego pierwszymi placówkami były wikariaty w Kępnie, Gostyniu, Opalenicy oraz w parafii św. Marcina w Poznaniu. W 1938 r. ówczesny arcybiskup poznański kardynał August Hlond ustanowił go proboszczem w parafii pw. św. Jana Bosko w Luboniu k. Poznania po zamordowaniu proboszcza ks. Stanisława Streicha. Uczestniczył jako kapelan Armii Poznań w walkach nad Bzurą. "Trzeba przeżyć to nieszczęście, aby utwierdzić się, jak okrutna jest wojna" - powiedział po latach. W okresie 1939-1945 przebywał w niemieckich obozach koncentracyjnych - Dachu i Gusen. "To był przedsionek piekła... rządziły diabły i ich pomocnicy" - wspominał. Po wyzwoleniu z obozu i zaleczeniu tyfusu plamistego w 1945 r. objął placówkę duszpasterską w Ośrodku Polskim w Ansbach w Bawarii oraz stanowisko dyrektora polskiego gimnazjum w Niemczech. Po powrocie do kraju w 1946 r. był krótko proboszczem w Brodach, po czym ksiądz arcybiskup metropolita poznański Walenty Dymek powierzył mu zadanie odbudowy zniszczonego przez wojnę kościoła św. Michała w Poznaniu, gdzie był proboszczem w latach 1952-1977. Od 1963 do 1981 roku był nadto dyrektorem Księgarni św. Wojciecha. W ówczesnych trudnych dla Kościoła czasach zorganizował nową drukarnię. Napisał kilka książek, a wśród nich książkę o swoim życiu "Ksiądz nie jest sam". (Czterokrotnie wznawiano tę pozycję). Żył 94 lata. Najbardziej fascynującą była heroiczna osobowość ks. Ludwika Bielerzewskiego, zwłaszcza w jego obozowym okresie życia, podczas II wojny światowej. Był więźniem o obozowym numerze 11433, a więc bardzo niskim, co świadczy o długoletnim "stażu" martyrologicznym w Gusen i Dachu. Na łamach książki "Ksiądz nie jest sam", w wydzielonej części opisuje niemieckie piekło zgotowane polskim i innym więźniom. W innej pozycji "Martyrologium Polskiego Duchowieństwa Rzymskokatolickiego pod okupacją hitlerowską w latach 1939-1945", w zeszycie IV znajdują się opisy przekazane przez świadków heroicznej postawy kapłańskiej i obywatelskiej ks. Ludwika Bielerzewskiego, który z narażeniem życia niósł posługę religijną, pociechę, podawał z trudem zdobyte lekarstwa ciężko doświadczonym i załamanym współwięźniom. Trzykrotnie był przenoszony do karnej kompanii. Po latach wspominał: "Przywołuję swój pobyt, przez pięć lat, w niemieckim obozie koncentracyjnym (Gusen, Dachu)... Ale wtedy też było Boże działanie. Niemcy wówczas założyli sobie, że człowiek musi tu zginąć. A jednak niektórzy ocaleli. Pan Bóg chciał powiedzieć wtedy: Taki jestem mocny, tobie nic nie grozi, tylko mi zaufaj... Ja to zrozumiałem dopiero po latach". Przez 69 lat swojego kapłaństwa ks. Ludwik Bielerzewski nieustannie odbudowywał ludzką wiarę, umacniał dobroć w ludzkich sercach, brał się za dzieła, które zdawać by się mogło, że są niewykonalne - w tamtych czasach odbudowywać świątynię, budować drukarnię, graniczyło z cudem. A jednak! Wielki to był kapłan i przewodnik dla poszukujących! We wstępie do książki "Myśmy Cię Boże chwalili" ks. Ludwik Bielerzewski napisał: "... Mamy chwalić Boga naszymi dobrymi uczynkami, a takim czynem może być - jeżeli już nie stać nas na nic innego - choćby prosty, życzliwy uśmiech." Wszyscy, którzy go znali i kochali, modlą się, aby jego życie, będące świadectwem Bożej Opatrzności i Miłosierdzia, mogło być zachowane w żywym wspomnieniu ludzkim, aby doczekali chwili, gdy święte imię tego kapłana będzie mogło być zaliczone w poczet Sług Bożych.