Chcą darów

Odnowa w Duchu Świętym jest ruchem religijnym działającym w ramach Kościoła katolickiego. Powstała po Soborze Watykańskim II w Stanach Zjednoczonych i w części bazuje na doświadczeniach religijnych wspólnot zielonoświątkowych o korzeniach protestanckich. Od innych różni się przede wszystkim tym, że jej członkowie szczególnie często otrzymują charyzmaty.
W Polsce Odnowa w Duchu Świętym zaczęła tworzyć się w połowie lat siedemdziesiątych, kiedy to (od 1960 r.) zaczęto przeszczepiać tradycje charyzmatyczne kościołów protestanckich na grunt katolicki. Czołową rolę odegrali tu ks. Płonka z diecezji bielsko-żywieckiej, ks. Marian Piątkowski z Poznania (mariolog i obecny archidiecezjalny egzorcysta diecezji poznańskiej), a także ks. Bronisław Dembowski - obecny bp. Włocławski. Z biegiem czasu Odnowa w Polsce zaczęła rozkwitać: w 1977 roku w Izabelinie odbyło się pierwsze spotkanie odpowiedzialnych za grupy Odnowy w różnych diecezjach, a sześć lat później, w październiku 1983 r. miał miejsce pierwszy Kongres na Jasnej Górze. Od tego czasu grupy Odnowy zaczęły powstawać jak grzyby po deszczu. Odbywały się też kolejne kongresy, na które zapraszano "duchaczy" z innych krajów; oni dzielili się wiarą i doświadczeniem.



Obecnie w Polsce funkcjonuje około 750 wspólnot, które obejmują ponad 30 tys. członków w bardzo szerokim przedziale wiekowym. Z sondażu przeprowadzonego na jednym z diecezjalnych spotkań formacyjnych Odnowy wynika, że wielu członków właśnie w Odnowie przeżyło swoje nawrócenie i w niej właśnie najpełniej doświadcza działania Boga. Sondaż ten wykazał również, że wielu uczestników spotkań było świadkami cudów lub uzdrowień (czy to fizycznych, czy duchowych), a nawet sami ich doznawali. Bycie we wspólnocie daje im radość i poczucie wzajemnej jedności i miłości. Budują się między nimi silne więzi i głębokie relacje na płaszczyźnie duchowej - wynika z badań.
Spotkania grup Odnowy w Duchu Świętym odbywają się zwykle raz lub dwa razy w tygodniu. Nieodzowną ich częścią jest spontaniczna modlitwa wspólnotowa, podczas której odbywa się, charakterystyczna dla tego ruchu, modlitwa w językach, bywają proroctwa, modlitwy wstawiennicze. Spotkania nigdy nie są takie same, a ich przebieg jest uzależniony od prowadzącego.
Członkowie Odnowy w Duchu Świętym nie ograniczają się tylko do troski o własny wzrost duchowy, ale starają się wychodzić na zewnątrz. Prowadzą wiele akcji ewangelizacyjnych, m.in. na ulicach miast i w zakładach karnych. Pomagają przygotowywać młodzież do bierzmowania, udzielają się w swoich parafiach.



Dzisiaj Odnowa w Duchu Świętym przeżywa pewien kryzys spowodowany spadkiem liczebności grup i brakiem kapłanów chętnych do ich prowadzenia. Nie można powiedzieć jednak, by sytuacja ta była spowodowana brakiem formacji animatorów grup, choć to im się zarzuca. Formacja w Odnowie nie jest co prawda ściśle programowo określona (jak w przypadku oazy czy neokatechumenatu), nie można jednak powiedzieć, by nie było jej wcale - jej poziom jest uzależniony od diecezjalnych moderatorów. Jak w innych ruchach, również i tu podstawowym elementem formacji są spotkania wspólnotowe, rekolekcje i seminaria, które są organizowane najczęściej w okresie letnim i trwają około tygodnia. Ważnym elementem formacji są też organizowane od paru lat coroczne kongresy na Jasnej Górze.
Jakby nie patrzeć, przez blisko 30 lat swojej obecności w Polsce Odnowa w Duchu Świętym przemieniła życie wielu ludzi. Poznali oni w niej Boga i poszli za Jego głosem. Na pytanie: "Co daje Ci obecność w tego rodzaju wspólnocie?" jedna z uczestniczek spotkania formacyjnego Odnowy odpowiedziała: W Odnowie odkryłam radość wspólnotowej więzi, modlitwy, wspólnego zrozumienia opartego na Bożych prawach i wzrostu duchowego.
Niezależnie od wieku i płci ludzie z tego ruchu charyzmatycznego spotykają się, by wspólnie uwielbiać Boga.